Vrijdag 15 december 2023, uiteraard weer jazzavond in de Enschedese Tor. Eén van die fijne winteravonden in aanloop naar de Kerst. In de stad ‘Enschede lights up’, een lichtkunstroute door de binnenstad. Heel sfeervol en veel volk op de been. Waar parkeren in de binnenstad toenemend een probleem is, was dat deze avond helemaal mission impossible. Om deze eerste seizoenshelft niet tegen nog een parkeerbon op te lopen, noodzakelijkerwijs ver van de Walstraat toch een plekkie weten te scoren en zo ook een stukje van de lichtshow kunnen meepakken. Opwarmertje voor het concert van die avond, met een attractief en veelbelovend affiche.
Ga maar na, de Amerikaanse gitaar-kanjer Saul Rubin, Floriaan Wempe op tenorsax, Heleen Schuttevaêr zang en piano en last but not least Ruud Ouwehand op bas. Tevoren nog even gegoogeld; dat moest wat worden.
Maar ik kan er niet omheen, het viel me uiteindelijk toch wat tegen.
Ondanks het fantastische gitaarspel van Rubin. Soeverein op zijn instrument, solo’s die aandacht bleven trekken, geen goedkoop kopieerwerk van andere gitaargiganten, gewoon een klasse apart. En ondanks Floriaan Wempe, een saxofonist waarmee ik minder bekend was, maar voor mij eigenlijk de verrassing van de avond. Prachtig volle toon, pietsie subtones, vooral heel aangenaam om naar te luisteren. Ook zijn solowerk was niet van de platgetreden paden. Goed hoor. 
En (uiteraard) ondanks bassist Ruud Ouwehand. Met zijn volle toon, stuwende beat en altijd geestige improvisaties vol met ‘zoek de citaten-spelletjes’. Hoort zonder twijfel tot de vaderlandse bastop, hetgeen hij ook deze avond weer demonstreerde.
En dan de dame in het hofje, Heleen Schuttevaêr, pianist vocalist, composer, journalist, programmamaker, organiseerder en wat niet meer. Zij was het ook die eerder met Saul Rubin in New York samenspeelde, en die hem nu voor een tour naar Europa wist te halen.
Van de 12 gespeelde nummers, deed zij er slechts zes mee. Na ‘All the things you are’ (inclusief het vertrouwde Peter Nieuwerf/Ruud Ouwerhand intro) en ‘I love you’, volgde de eerste bijdrage van de zangeres en dat was dan ook een heel beste – voor mij misschien wel de beste van de avond – ‘That’s all’. Een mooi stemgeluid, mooi gezongen, met een rake tekstbehandeling. Puntje van de stoel werk.
In het vierde nummer, ‘Get out of town’ nam ze voor het eerst ook plaats achter de piano, daarna weer een triostuk, ‘La Waltz 2 3’. Leuk hoe Rubin en Wempe Ouwehands thema net een iets andere touch gaven. Waardoor je ook kon horen dat de mannen dit nummer nog niet al te vaak – vermoedelijk een understatement – hadden samengespeeld.
Afsluiter voor de pauze was een ‘blues’ (op voorhand kreetjes van opwinding uit het publiek) waarvoor het kwartet Mose Allinsons’ ‘Your mind is on vacation’ koos. De opwinding ging aan mij eerlijk gezegd een beetje voorbij.
Na de pauze wederom gevarieerde opstellingen op het podium. Eerst weer een triostuk, gevolgd door ‘How deep is the ocean’, waarin Schuttevaêr na de originele tekst vervolgens een door haar geschreven Nederlandse variant toevoegde.
Daarna weer een nieuwe verrassing, toen Schutteveâr haar vriendin en collegazangeres Ineke Heijliger op het podium haalde en samen zongen ze het leuke ‘I just found out about love (and I like it)’. Ineke Heijliger is in De Tor natuurlijk geen onbekende en de weduwe van de zo plotseling overleden gitarist Peter Nieuwerf waarnaar deze avond meermalen werd verwezen, stond in het verleden als zangeres zelf ook vaker op het Enschedese jazzpodium. Hun samenzang was vooral spontaan en hun jarenlange routine klonk in elk geval goed door.
Vervolgens weer een triostuk over Android dat ondanks de virtuositeit van de spelers voor mij toch niet echt als een trio klonk.
Het kon niet op, want een Engelstalige jongedame uit het publiek die al wat meer van zich had laten horen, trad naar voren om de band en de zaal te verleiden om voor haar jarige vriend te spelen en zingen. Vooruit we zijn de beroerdsten niet.
Al was haar timing op z’n minst wat ongelukkig: Saul Rubin had er net daarvoor de tijd voor genomen om het volgende nummer ‘The Golden Rule’ te introduceren, refererend aan een lang telefoongesprek met tenorist Sonny Rollins waarin zij verschillende godsdiensten bespraken en daaruit een gemeenschappelijke deler probeerden te onderscheiden, ‘The golden rule’. Dat kwam neer op zoiets als wat u niet wil dat u geschiedt … Maar goed, eerst Lang zal ze leven, op z’n Engels. Vervolgens toch het bewuste stuk, uitgevoerd door gitaar en bas. Het had bepaald even tijd nodig voordat alles een beetje op zijn plek viel.
Nou, de finale dan maar: ‘I’m old fashioned’ van Kern en Mercer. Vrolijke afsluiter in Twentse latin (ik citeer) met ook gastvocaliste Ineke Heijliger er weer bij. De Engelstalige jongedame maakte met het glas in de hand een dansje en zo sloot de avond in opperbeste stemming.
