Zondag 29 augustus 2021, de kop eraf in het Mystiek theater.
Een soort van seizoensstart onder de wat prestigieuze titel Blue Note festival. Onwillekeurig denk je dan aan die beroemde jazzclub in New York (met inmiddels trouwens acht filialen wereldwijd), maar het bleek te gaan om zaterdag 28 september bluesgroepen en de zondagmiddag aansluitend de Tor met jazz, beide events in het Enschedese Mystiek theater. Diezelfde locatie was voor zover ik kon waarnemen dan wel het enige gemeenschappelijke aan dit festival.
Tot hier het gemopper, verder niet getreurd, integendeel.
Nog even over die locatie: het Mystiek theater, gehuisvest in een oud fabriekscomplex. Een van buiten wat treurig stemmend gebouwencomplex, maar binnen een aangenaam ingerichte voorstellingsruimte. Met podium, bar, royaal aanwezige zitgelegenheid, stoeltjes en tafeltjes, mooi licht en goed geluid. Dat laatste trouwens op het conto van ‘onze eigen’ Pim en Marc. Daar op een druilerige zondagmiddag binnenstappend, stemde dat direct weer vrolijk: dit was een goede keuze.
Mystiek is aanzienlijk groter dan de vertrouwde Tor-locatie en dus meer mogelijkheden, maar tegelijk ook minder intiem. Dan realiseer je je de charme van de Walstraat 21, zo dicht op elkaar en lekker verbonden met de voorstelling op het podium. Dat blijft uniek.
New Sound Jazz Machine en geluidsman Pim
Twee concerten deze middag. Te beginnen met de band waarmee het afgelopen seizoen ook werd afgesloten: de New Sound Jazz Machine,
Joris Bolhaar – componist, arrangeur, dirigent & bassist
onder leiding van Joris Bolhaar.
In weerwil van de naam inmiddels toch een goede oude bekende. Een achttien man (dit keer geen vrouwen erbij, dus onder andere ook geen zang) tellende bigband van professionals en semi-professionele muzikanten. Het jeugdig elan is er ook wat uitgegroeid (Joris is misschien wel de jongste), maar het spettert nog steeds.Deels inmiddels bekend repertoire, ook te horen op hun cd, maar ook weer nieuwe stukken. Tot afgelopen week had Joris bijgedragen met nieuwe werkjes, liedje 4, heette het voorlopig. Steeds verrassende arrangementen en lekker solowerk. Een fijn hofje – need we say more!
Saxofonist Kasper Rietkerk, die binnenkort voor langere tijd naar Engeland vertrekt (een fles wijn was zijn deel), bleef voor het volgende concert met ‘Das Sound Kollektiv’ op het podium. Hij had zich voor de bandwissel al onderscheiden met best solowerk. Zeker in de sopraanfeature Safari Zone. Een mooi stuk, mooie solo, mooi geluid.
‘Das Sound Kollektiv’ met v.l.n.r. Hugo Hinkel, Chiel van Rijn, Kasper Rietveld en Bas Gankema
Het ‘Kollektiv’ was verder geheel andere koek. Kasper deed alt, sopraan, dwarsfluit en zang. Dat laatste trouwens vermaakt door diverse elektronica. Zijn blaaswerk bleef klasse, ook in dit veel vrijere genre. De rest van het clubje bestond uit Bas Gankema key boards,
Chiel van Rijn basgitaar en Hugo Hinkel drums.
Niet de vertrouwde kaders en schema’s maar gezamenlijk op avontuur in verschillende blokjes muziek (zoals Rietveld het noemde).
Kasper Rietkerk en Bas Gankema
Nee, niks geen piep-jan-knor of gefreak op nietsaf, maar heel herkenbare interactie tussen vier mannen die met een thema aan de slag gingen. Snoei strakke beats (wat liet Hinkel zijn set ook lekker klinken), heel levendig, melodieus en/of ritmisch baswerk, en mooi pianowerk. Bovenal in elkaar passend, op elkaar reagerend en vooral sámen. De mannen doen veel projecten met gastvocalisten en rappers; fragmenten daarvan werden regelmatig in de muziek verwerkt. Dit zo klinisch op te schrijven doet wat mij betreft te kort aan het concert. Van de diehards die vanaf drie tot zeven uur waren gebleven en zo vele decibellen hadden weerstaan, was niet anders dan waardering te horen. Het was een bijzonder verrassende, gevarieerde en onderhoudende voorstelling geweest. Een absolute aanrader als ze weer in de buurt zijn.
De Tor-kop is eraf. Voorlopig nog in het Mystiek Theater. Niets mis mee, best een aangename afwisseling zelfs. Er volgt daar nog een aantal concerten dit najaar voordat we weer in de Walstraat terecht kunnen. Weer lekker intiem, maar vermoedelijk zonder kaasplankjes, ‘Mystiek-Bal’, of andere snacks. Die mini-maaltijdjes tijdens het concert gaven dus toch nog wel een beetje het Blue Note-club gevoel. Was niks mee. Integendeel!
