Xavi Torres Trio / Okabe Family – een tweeluik

Weer eens een tweeluik op Vrijdag Toravond 14 april. Leuk, voor de pauze de ene band en daarna de andere. Dat alles in het kader van de “Young VIPs” tour die nu door het land gaat. VIP staat trouwens niet voor waar je het eerste aan zou denken, zeer belangrijke personen of zo, maar voor Vereniging van Jazz- en Improvisatiemuziek Podia, een samenwerkingsverband van 25 Nederlandse jazzpodia. Al 20 jaar onderscheidt die VIP veelbelovende talenten die ook hun eigen muziek componeren. En die muzikanten reizen gedurende een paar maanden dan de verschillende jazzpodia af.
Bij de vorige editie hield ik al halt bij die titel ‘jonge vips’. Alsof er een stel stagiaires langs komt of zo. Terwijl er gewoon zeer volwassen bands aan het werk zijn, bestaande uit geoefende en ja, getalenteerde muzikanten. Wat mij betreft een misleidend affiche dus, en gelet op de toch wat teleurstellende opkomst deze goede vrijdag, geldt dat wellicht niet alleen voor mij.

Om te beginnen voor de pauze, het p-b-dr trio van Xavi Torres. Drie Spanjaarden waarvan de pianist en bassist Vic Moliner al jaren in NL wonen, drummer Joan Terol is weer terug in Barcelona. De band speelt al ruim zes jaar in deze samenstelling en dat is goed te horen.

Voor mij het meest opvallende was wel hoezeer de mannen naar elkaar luisterden, echt samen speelden en zo op het eerste oor met het grootste gemak elkaar wisten te vinden. Hoewel geen van de stukken al te veel houvast bood qua thema’s of schema’s waren er in alle nummers toch de nodige momenten waarop het heel mooi samenkwam.

Veel samen spelen, zo was de simpele toelichting.
Een gevarieerd programma van zeven stukken, voor het merendeel terug te horen op hun cd’s Skyline en Unknown Past. Afwisselend, onderhoudend, prima verzorgd spel in het idioom van generaties pianisten sinds Keith Jarret of Brad Meldau. Zonder daar overigens mee te willen vergelijken. Elegant avontuur met smaak, dat was het voor mij althans zeker.

 

 

Na de pauze een maximaal internationaal samengesteld hofje met de Japanner Genzo Okabe op altsaxofoon, de Spaanse pianist Miguel Rodriguez, Steven Willem Zwanink, de bassist met de Nederlands klinkende naam uit Canada – klopt, mijn vader is Nederlands – en de Italiaanse slagwerker Francesco De Rubeis.

Het viertal woont al jaren in Den Haag en ook zij werken al lang en hecht samen.

 

 

Vier wat langere stukken stonden op het programma, alle ook te horen op hun cd Disoriental.
Voor deze argeloze luisteraar een opmerkelijke mix van het gedreven altspel van lange frasen met veel nootjes, lange soli ook, van Genzo Okabe met daarachter een trio dat die stijl zeer adequaat ondersteunde, maar eenmaal met z’n drieën als pianotrio vaak veel meer herkenbare en toegankelijke stijlen volgde.

Hier en daar klonk dat bij de wat mij betreft uitstekende pianist al door in zijn begeleiding.

Te midden van alle muzikale hectiek legde hij soms lekker vet brede, bijna frivole en stijlvreemde, akkoorden onder de soli van Okabe. In zijn eigen soli kwam er van tijd tot tijd dan ook heel andere pianist tevoorschijn. Bijna Les McCann achtig. Verrassend. Bassist en drummer, die trouwens minder solowerk hadden dan gebruikelijk bij dit soort kwartetten, pasten zich daar prima bij aan. Ook hier weer zeer geoefend samenspel. Mooi om te horen. Met een indrukwekkend voorbeeld in het laatste stuk, waarin tijdens de pianosolo het trio wel heel abrupt en accuraat ineens een maat break inlast. Zonder dat er voor de luisteraar enig aanknopingspunt in de vorm van een schema, melodielijn of wat voor cue ook is. Gevraagd naar dat moment was hun aller commentaar: “spontaneously. Kwestie van heel veel met elkaar spelen en elkaar goed aanvoelen. Soms heb je zo’n avond waarop dat lekker lukt”.

Zo’n avond was het. Muziek over niet al te plat getreden jazzpaden. Een onderhoudend tweeluik met moderne muziek, en een goede proeve van wat geïmproviseerde muziek te bieden heeft.