Het was alweer bijna tweeëneenhalf jaar geleden, dat de muzikale wervelstorm, genaamd The Ploctones, Enschede aandeed. De saxofonist van de groep, Efraïm Trujillo, was hier nog recenter gespot, maar vrijdagavond had hij zijn kompanen van weleer meegenomen. Net als in 2015 was ook op deze avond Goudsmid de hofleverancier van de composities is, terwijl  van Trujillo alleen Morsdood (met of zonder spatie) te horen was.
Bij een concert van deze groep weet je, dat je je geen minuut hoeft te vervelen. Of het nu gaat om de rijke afwisseling van stijlen, de aanstekelijke, ronduit dansante ritmes, of het adembenemende solospel: het publiek –“ouderwets” de zaal vullend- kwam ogen en oren tekort.
Wat wil je ook, met geweldenaren op hun instrument als gitarist Anton Goudsmid of saxofonist Efraïm Trujillo? Nooit geweten dat de klankkleuren van gitaar en saxofoon zo mooi konden mengen. Ga er maar aan staan: in een moordtempo unisono spelen: de mannen déden het, ogenschijnlijk met het grootste gemak. Ook de ritmesectie stond als een huis. Regelmatig wisselde Jeroen Vierdag de contrabas in voor de basgitaar en samen met meester-drummer Martijn Vink legde het tweetal een ritmische vloer waarop gebouwd kon worden, en hóe!
De contrasten waren kamerbreed: van het bijna dromerige Franje tot het trommelvliezentartende 050 (als “Gouwe ouwe” aangekondigd). Ook tijdens dit concert wist het viertal de stemming tot het kookpunt te laten stijgen… het dampte nog lang na.