Slecht weer, donker. Herfst, wind, regen. Moest me er echt toe zetten deze vrijdagavond 20/11 de deur nog uit te gaan. Om in De Tor alweer een zanger/trompettist te gaan aanschouwen/beluisteren. Vorige week Jan Wessels met de Dual City Concert Band, nu Herman Nijkamp. Rest van de line up: t.b.a..
Ook dat nog. T-b-a, waar staat dat eigenlijk voor? Ik ging er in ieder geval vanuit dat het groepje bij het maken van de afspraak nog niet op orde was. Aangezien een paar honderd meter verder ook nog eens de/het New Cool Collective te bekijken was, vroeg ik me stellig af of dit wel de goede keuze was. Het zou wel heel wat moeten worden om straks met enig blij gevoel weer huiswaarts te keren.
Eerst die line up maar: naast Herman Nijkamp (trompet/bugel/zang – in willekeurige volgorde), Marius van den Brink op piano – vorige week ook in De Tor, met Jan Wessels – Oeds Bouwsma op bas en Pieter Bast, drums. Herman had zijn kwartet uit alle windstreken samengesteld: resp. Amsterdam, Leeuwarden en Den Bosch. Hadden de mannen ooit eerder samengespeeld? Nee, nooit. Gerepeteerd? Nauwelijks, daarnet even de nummers doorgesproken. Verder maar zien.
Da’s het leuke van jazz. Zo moet het maar gaan. En daar ging het. Voor de pauze was het wat wennen, in de tweede helft viel het steviger in elkaar. Nijkamp had ik vaker horen spelen en features horen zingen bij de Millennium Bigband. Leuk, maar meestal was ik er vooral voor de gastsolist van het concert. Vanavond moest hij het een hele avond met dit gelegenheidskwartet zien te trekken. Dat ging dus prima. 
Herman heeft een fijn stevig stemgeluid, lekker in het midden en in het laag. Articuleert goed. Onnodig was het zich te verontschuldigen voor zijn verkoudheid, voor deze luisteraar was dat in elk geval niet merkbaar. Het repertoire bestond uit niet al te plat gespeelde standaards – op het slotstuk Bye, Bye Blackbird na dan. Nijkamps tekstbehandeling maakte dat je bleef luisteren ook al waren veel van de lyrics niet onbekend. Hij wist wat hij zong en deed daar ook wat mee, vaak met humor ook. Maar zijn meeste chorussen gingen in scat. Goed te horen dat hier een muzikant aan het zingen was. Elk nummer greep hij ook wel naar zijn trompet of bugel. Grappig te zien hoe vaak hij de bugel en de trompet wisselde, soms ook in het zelfde nummer. Alsof het sound of de sfeer toch net nog even anders moest. Met deze vele rollen wist hij goed om te gaan en het resulteerde in elk geval in een onderhoudende voorstelling.
Hoe verrassend het kan zijn om met een onbekend stelletje het podium op te gaan, bewees deze avond. Er werd attent gespeeld en ieder moest spelenderwijs ontdekken wat zijn muzikale broeders te bieden hadden. Met name slagwerker Pieter Bast onderscheidde zich wat mij betreft door zeer oplettend en anticiperend spel. Sterker nog, hij wist het geheel bij tijd en wijle aardig te sturen. Fijne drummer, zou iedereen wel bij zijn bandje willen hebben. Ook de match met pianist Marius van den Brink viel op. Alsof ze al jaren met elkaars spel vertrouwd waren, zo kwam het toenemend vaak gezamenlijk op zijn plek! Was leuk en aangenaam om te zien en te horen. De soli van Van den Brink waren verre van routineus. Hier werd nagedacht en voor de luisteraar was er telkens een duidelijke opbouw te volgen. Prima cluppie dus.
Hoe je je toch keer op keer weer kan laten verrassen tijdens een avondje Tor. Individueel stond en zat er de nodige kwaliteit op het podium en samen hebben ze er een verrassend leuke luisteravond van gemaakt! Inderdaad, prettig blij weer op huus op-an.
