Vrijdag Tor-avond, 22 mei 2015 Wat moet je nou met zo’n avond? De bigband Straight Ahead uit de Achterhoek, geklemd tussen die weergaloze session van afgelopen woensdag en aan de vooravond van de bigbandcontest in Hengelo met maar liefst 15 deelnemende bb’s. En dan is het ook nog eens zalig zomerweer en honderd meter verderop de opening van het Memphis Heart ’n Soul-festival.
Een handje vol getrouwen, aangevuld met familieleden van de band koos er toch maar voor de avond in de Walstraat te verpozen. Och, Straight Ahead is in elk geval weer eens een ander clubje en uiteraard zitten er hier en daar weer bekenden in. Het wereldje van de muziek is klein, immers.
Maar eerst even terug naar woensdag 20/5. 
Altsaxofonist Benjamin Herman was gastsolist tijdens de periodieke ArteZ-session in De Tor. Met complimenten overigens aan Marijn Ouwehand, die de organisatie hiervan de afgelopen drie jaren voor zijn rekening had genomen. Wat een mooie finale voor hem. Dat Ben Herman kan spelen was geen nieuws. Gelukkig hebben we hem vaker in De Tor. Als gebruikelijk strak in het pak, messcherpe vouw in de broek, jasje strak dichtgeknoopt (mag ik om voor de hand liggende redenen niet van mijn wederhelft) en om wat voor reden ook de hele avond met een hoedje op. Hij had er lol in, zo moet je aannemen, want zonder enige terughoudendheid leverde hij zijn aandeel en moedigde de aanwezigen ook aan mee te doen. Op voorhand had ik het wat te doen met de student saxofonist aan zijn zijde. Die had lef om met de Grote Herman op het podium te gaan staan! Op tenor vond ik die jonge gast in het begin een beetje aarzelend – mag het! – maar gaandeweg trok hij meer en meer van de aandacht naar zich toe. Toen ook nog de tenor omgeruild voor een alt. O jee…
Maar ai, wat was die vogel (dat woord is weer terug in de scene) overtuigend goed. Toon, techniek en bovenal zijn solowerk, die stonden als een huis. Just Friends bijvoorbeeld, zou ik zo terug willen horen. Ja, daar had ook Herman even niet van terug. Over wie gaat het? Over Arnan Kaemingk. Onthouden, die naam. En graag terug in De Tor. In zware bezettingen zou hij zeker niet misstaan. In overdrachtelijke zin voor mij ook zeer zwaar die woensdag, was John Hondorp. Als altijd sterk achter de vleugel, enthousiasmerend en – hoorde ik naderhand – heeft zelfs nog gezonden. Kortom, een avond die raakte. Mijn associaties met een lekker jazz-feestje! Treurige gedachte als die ArteZ-inbreng in de toekomst zou verdwijnen!!
Nu afgelopen vrijdag. 
Je kan niet vergelijken, maar toch wel een groot contrast met twee dagen ervoor. Met de band was niet veel mis. Goeie muzikanten onder sympatieke leiding van Sander Zweerink.
Niet al te veel standaardrepertoire. De aftrap klonk zelfs stevig en avontuurlijk. Gut, bleek een stuk van al weer zo’n jong talent, Joris Bolhaar! Daarna werd het voor mijn oren wat behoudender allemaal. Jammer ook dat alle solowerk steeds naar dezelfde altsaxofonist en dezelfde trompettist ging. Werd wel erg voorspelbaar. O ja, staan tijdens een solo doet het altijd wel goed….
Wat de band wel meer kleur en dynamiek gaf was de uitstekende ritmetandem met bassist Rob Hulshof en drummer Erik Poorterman. Die basgitaar gaf een hoop power, maar was minder dominant dan bijvoorbeeld in de Buddy Rich-band uit de jaren ’70. En Poorterman was accuraat, gaf veel drive en hield de boel mooi bij elkaar. Genoegen om naar te luisteren.
Om het geheel nog meer luister bij te zetten, waren er twee vocalisten meegekomen: voor de pauze Frank Douglas en voor- en na de pauze zangeres Anne Ketelaar. Voor mijn oren kreeg het geheel daarmee wat ballroom-achtigs. Niks mis mee, maar op een jazzpodium mag het wat meer knallen. Een nummer als The Girl from Ipanema is toch wel heel flauw, zeker als het vooral netjes is. Knallen deed Anne gelukkig wel in twee nummertjes op het eind: I caught a touch of your love en Mercy, Mercy. Kwam ze veel beter tot haar recht en werd het geheel ook weer wat leuker.
Alles bijeen, viel deze avond wat ongelukkig. Helemaal als het Pinkstervooruitzicht is nog een tiental bb’s te mogen aanschouwen. Na afloop toch nog maar even langs de Oude Markt gewandeld. Zeer drukke boel. Volle terrassen, gezellig, bijna buitenlands. De Elvis-zanger verschafte met zijn vele decibellen de aanwezigen veel vreugde. Lekker sfeertje in elk geval. Terug bij mijn fiets bleek mijn band lek. Een dik uur wandelend de tijd om na te denken over de contrasten van deze avond. Langs de UT-campus komend bleek ook daar nog een feestje aan de gang. Och, in het donker viel die man met de fiets aan de hand niet echt uit de toon.
Nu maar op naar een mooie Pinksterdag! Vooral in Hengelo, denk ik.
