Wie ooit op Bali vertoeft adviseer ik een bezoekje aan restaurant-pizzeria ‘Spaghetti Jazz’. Waarschijnlijk de enige pizzeria ter wereld waar je geen pizza’s kunt kopen. Hoe kom je daar? Vanuit Kuta loop je noordwaarts de hoofdstraat door naar Legian en vervolgens naar Seminyak. Die plaatsjes lopen ongemerkt in elkaar over. Ongeveer op de grens van Legian en Semyniak ligt Spaghetti Jazz aan de rechterkant. De zelden aanwezige eigenaar is een voormalige Italiaanse globetrotter, die enkele decennia geleden op Bali neerstreek, maar inmiddels vaker in zijn Australische huis verblijft. De zaak wordt gerund door een ‘bedrijfsleidster’ plus enkele jonge meisjes die zo uit de kampong komen en als ‘stagiaires’ geen salaris ontvangen, alleen gratis eten. Over het maken van een kop koffie doen ze ruim een kwartier, zelfs als je de enige klant bent. Er is een terrasje met zes tafeltjes, waar behalve ik zelden iemand zat.
Van binnen is het restaurant een juweeltje. Naast vitrines met leuke spulletjes wordt het interieur beheerst door tientallen grote foto’s aan de wanden van jazzgrootheden. Keurig ingelijste portretten van Ellington, Basie en vele anderen, voornamelijk donkergekleurde heren. Maar het getrainde oog van de bezoeker wordt onmiddellijk getrokken naar het masterpiece aan de muur: een affiche (overigens nep) van een aangekondigd optreden van Charlie Parker. ‘Bird plays tonite’, tezamen met een verwijzing naar ‘On the road’ van Jack Kerouac, de beatnik-bijbel die ik in mijn late tienerjaren stuklas.
Je kunt er op verzoek ook naar jazz luisteren. Een lijstje vermeldt de ruim veertig CD’s waarover de zaak beschikt. Veel bijzonders zit er niet tussen. Ik koos voor ‘Blue Train’. Na enig zoekwerk toonde het dienstdoende meisje vol trots het gevraagde. Het starten van de CD-speler kostte haar moeite en ze schrok zichtbaar toen er zomaar een slede uit het apparaat kwam. Na veel 5555 en 6666 kwam het meisje van Ipanema uit de luidsprekers. Ze had niet door dat dat niet mijn keuze was. De CD werd er uitgehaald en opnieuw geplaatst, met hetzelfde resultaat. Ik mocht niet achter de balie komen om het probleem op te lossen, ‘orders van de baas’ zei ze wat paniekerig.
De volgende dag vroeg ik wederom naar Coltrane en hoorde weer de Gilberto’s zingen. Er was nu een ander meisje, dat mij wel achter de balie liet. Het probleem was snel opgelost: Ipanema lag onderop en daar werd gewoon de volgende CD bovenop gelegd. Enig duwwerk en de slede sloot. Inmiddels was ook de eigenaar gearriveerd die het voltallige personeel stijf schold. Ik bood hem 100 euro voor het affiche, maar zelfs bij 300 euro ging hij niet overstag. Had ooit al een bod van 750 dollar afgeslagen. Gelukkig heb ik de foto’s nog. Hij probeerde mij wel een ‘exclusief’ horloge voor 1.000 euro aan te smeren. Ja doei!!!
Misschien moeten we bij de Tor ook maar eens de mogelijkheid scheppen om voor en na de concerten verzoeknummers aan te vragen. Met wat ondersteunend personeel uit de kampongs Usselo of Dolphia komen we vast een heel eind!
Ab Gellekink
