Het jaar 2015 werd nog geopend door zijn vader Rob, vrijdagavond was de bühne voor zoon van Bavel, luisterend naar de naam Sebastiaan. Misschien was (Johann) Sebastian (met één a) toepasselijker geweest, want zijn klassieke achtergrond stak deze pianist niet onder stoelen of banken. In het publiek werd zelfs gemompeld: “dit is bijna klassiek”. Toch hoorden we hier jazz en in de puurste verschijningsvorm. Weliswaar waren de stukken gecomponeerd, minutieus geconcipieerd zou ik bijna willen beweren, maar alles werd zonder bladmuziek uitgevoerd en zo hoort het eigenlijk bij jazzmuziek. Er was zelfs aan een rode draad gedacht, want het openingsstuk heette As the Journey Begins (overigens ook de titel van de debuutcd van dit trio: slechts vier exemplaren hadden ze meegnomen!) en direct na de pauze klonk As the journey progresses. De cirkel werd gesloten met de uitvoering van de toegift: As the Journey Begins meditation.
Stuk voor stuk waren het composities waarover was nagedacht, al had dit een schaduwzijde: er kleefden wat academische trekjes aan. Volop was er te genieten van muzikaal vakmanschap, want spelen kónden ze: naast de zeer virtuoze pianist Sebastiaan van Bavel (regelmatig in de toesten gedoken) een uiterst behendige contrabassist, Maciej Domaradzki, die het strijken niet schuwde en daarnaast nog een beul op de drums: Remi Troost.
Er waren vele verrassingen te genieten, zoals de door het plaatsen van vingers geprepareerde piano, de opzwepende Cubaans aandoende ritmes (The Ramster), de dromerige ballad As the journey progresses en de feature voor de veelzijdige slagwerker in Mordicus.
Nog maar een paar concerten te gaan in dit seizoen, de opmaat naar het 45-jarig bestaan van dit jazzpodium, maar dit was wel weer een van de pareltjes…
