Top trio
“Even de akkoorden erbij pakken, dat is wel zo prettig”, mompelde Toon Roos bij de aanvang van Some time ago. Deze uitspraak kenschetste de ongedwongen sfeer van het eerste ‘overdwars’ concert van dit jubelseizoen: de bühne was gesitueerd aan de lange wand van Jazzpodium de Tor, pal tegenover de bar. Feit was dat Ruud en Martijn, Toon en Martijn en Ruud en Toon vaker samen hadden gemusiceerd, maar met z’n drieën… dat was er nog nooit van gekomen. Dat leverde een avond vol verrassingen op, voor spelers en toehoorders. Martijn van Iterson had hierbij nog eens de extra zware taak om het stokje over te moeten nemen van de man, van wie Willem Habers ervan uitging dat hij nu met Miles Davis aan het samenspelen was: Peter Nieuwerf. Dat Van Iterson hier niet onder gebukt ging, bleek uit zijn ongebreideld inventieve en virtuoze gitaarspel, dat zich prima voegde in het gloednieuwe trio. Ruud Ouwehand ontpopte zich nog eens als de bassist die nors oogt, maar boordevol humor zit. Zo kwam het regelmatig voor dat zijn muzikale spitsvondigheid Toon Roos in de lach deed schieten, waarop de man amper verder kon spelen. Maar als hij speelde, ja dan… Het blijft genieten van alles wat deze man aanraakt met zijn sopraan- en tenorsaxofoon. Of het nou om klassieke Jobim bossa’s als Once I loved en How insensitive gaat of standards als All blues, Body and Soul en On green dolphin street: Toon poetst ze op en zet ze neer alsof ze gisteren gecomponeerd zijn.
Nog een andere bijzonderheid van deze avond: een bekend flauw basmopje luidt dat wanneer het publiek hardop begint te praten, de bassist weer eens aan het improviseren zal zijn. Op deze avond was het juist muisstil, telkens als Ruud soleerde: dat zegt genoeg, over Ruud maar ook over het Tor-publiek, dat hiermee haar waardering uitte voor alweer een memorabel concert.
