No-nonsense
Het credo “niet lullen maar poetsen” maakte het Tineke Postma Quartet vrijdagavond volledig waar: er werd non-stop gespeeld, dus zonder pauze, er was geen toegift noch een cd-verkoop. Deze no-nonsense aanpak was ook in de muziek waar te nemen. Er werd ambachtelijk gespeeld, zonder al teveel tierlantijnen en op wollige ballades was het viertal ook al niet te betrappen.
Net toen de Boy Edgar prijsdraagster Tineke Postma aankondigde dat het “tijd voor iets rustigs” was en haar compositie Before the snow werd ingezet, volgde er toch weer een stroomversnelling. De drummer die de -zojuist vader geworden- Martijn Vink verving, Tristan Renfrow, had hierin een belangrijke rol. Hij wist regelmatig de sfeer tot een kookpunt op te stoken. Niet vaak zie je een drummer met bladmuziek voor zijn neus, maar nu wel. Dit was te verklaren uit het feit dat we hier met muziek te maken hebben, waar over is nagedacht en dus ook muziek die de luisteraar tot nadenken aanzet. Stuk voor stuk waren de muzikanten een verhaal aan het vertellen en daar moest je als luisteraar de aandacht bij houden, dat betekende alwéér geen avondje achterover leunen.
Heel lang bleef de sopraansax geduldig in de standaard wachten. Pas bij Marc van Roons compositie In the air werd de altsax ingeruild, maar dit zou het laatste stuk van de avond worden. Tineke Postma musiceert in al haar virtuositeit met haar hele lichaam. Des te mooier was het moment van lyriek tijdens het al eerder genoemde Before the snow, waarin je de weidsheid van het Noord-Zweedse landschap hoorde.
Smullen geblazen was het ook van de vindingrijkheid van pianist Marc van Roon en de gloedvolle solo-momenten van contrabassist Frans van der Hoeven. De leden van dit kwartet zijn echt aan elkaar gewaagd.
