Trio met z’n vieren
Ook deze week was er weer sprake van een genre uit de jazz, dat niet voor eenieder even gemakkelijk in het gehoor ligt. Wat dat betreft komen de bebop-liefhebbers er een beetje bekaaid af deze maand, het moet toch niet te elitair worden! November begint voor deze groep echter voorbeeldig, met een optreden van “post-bopper” Tineke Postma.
De liefhebbers van geïmproviseerde muziek konden hun vingers echter aflikken bij het muzikale gerecht dat trompettist Gerard Kleijn en de zijnen voorschotelden: boordevol originaliteit en humor, uitgevoerd door puike muzikanten. De vaste bezetting bestaat uit Kleijn, Celano en Kesselaar en dit trio heeft ook eerder dit jaar een cd uitgebracht onder de naam Short stories.
Op deze avond werden van deze cd zeven van de acht stukken gespeeld, te weten Song in D, Drones, Gollem II, Lili Marleen, Out of the box, Los gauchos en Nobody knows the trouble I’ve seen (de toegift). Als rechtgeaard Beatlesfan had ik graag ook live de track And I love her willen horen, maar ik heb immers de cd nog. Dit concert kende een setlist van nog eens drie andere stukken. Interessant was hoe tenorsaxofonist Chris Cheek nog een vierde dimensie toevoegde aan de composities. Het was fascinerend om naar zijn melodieuze speelwijze te luisteren. Gerard Kleijn toonde zich niet alleen een begenadigd trompettist, hij redde zich ook behoorlijk door geluiden en andere elektronische effecten toe te voegen via de laptop. Een mogelijk gemis aan een basinstrument werden hierdoor opgeheven. Daarnaast had de regelmatig zeer virtuoze gitarist Guillermo Celano hierin ook nog een belangrijke rol, want hij speelde vaak in een laag register op zijn instrument. Joost Kesselaar voorzag het geheel van passende en smaakvolle ritmische invullingen.
Gelukkig had Gerard Kleijn de voordelen van het gebruik van een microfoon na de pauze ontdekt, zodat zijn aankondigingen toen wél te verstaan waren.
