Dit keer niet vanuit het vertrouwde Twentse thuisfront, maar vanuit de aangrenzende Achterhoek. Eibergen, om precies te zijn. Mooi verhaal. Daar is een café (er zijn er daar trouwens aanzienlijk veel meer), waar van tijd tot tijd lekker live jazz gemaakt wordt. Derde dinsdag van de maand. En als het even kan met de Beets Brothers. Die dan even terug komen naar hun geboortegrond. Ongetwijfeld hun ouders bezoeken, zo stel ik me voor. Maar ook om weer even terug te gaan naar één van die plekken waar ze vroeger als youngsters hun kunsten begonnen. Die plek is er nog.
Twee jaar terug heette het nog “De Stier”. Intussen is het de “Irish Pub Home”. Maar op de gevel staat nog steeds “Ons Huis”. Gek, op steenworp afstand is er een nieuw café “De Stier”. De oorspronkelijke uitbater was genoodzaakt te verhuizen en begon dus een paar honderd meter verderop. Zijn opvolger heeft de schitterende jazz-traditie gewoon doorgezet. En dus was vanavond weer een Beets-delegatie aan het werk, met slagwerker en maar liefst twee zangeressen.
Door allerlei opbrekingen en wegomleidingen wist ik die fameuse plek niet direct te vinden. Even vragen aan twee autochtone wandelaars. “Ik zoek een café waar de Beets-Brothers vanavond spelen.” O tuurlijk, dat moest Ons Hoes zijn. Zo en zo kom je er. Mooi hè?!
Lekker bruin café. Werkelijk afgeladen vol met leuke mensen die gezelligheid minstens zo belangrijk vinden als de gespeelde jazzmuziek. En meergenoemde Beets-Brothers, och die behoeven nauwelijks toelichting. Een uitbundig swingende Peter achter de Fender (uitsluitend en alleen op dat instrument tijdens zo’n informele thuiswedstrijd) en een immer serieus ogende Marius achter de contrabas (maar die ook hier weer niets dan vakwerk levert). En op slagwerk local Wim Holthuis, het levende bewijs dat je voor prima spelen niet persé eerst een gedegen opleiding behoeft te hebben. Gewoon een lekker klinkende drummer.
De mannen waren deze avond tevens druk met het begeleiden van maar liefst twee zangeressen: Eibergse Ellen Tackenkamp 
en haar oudere streekgenoot (nou ja, Silvolde) Masha Bijlsma. 
Ellen, opgeleid op het ArteZ Conservatorium, wat experimenteler met o.a. poetry & jazz, en daarnaast Masha, met een duidelijk ervaren stemgeluid dat mij soms deed denken aan Rita of Fay. Het helpt daarbij trouwens als je vanwege de drukte niets kan zien en alleen maar kan horen. Overwegend ‘standards’ repertoire, waarbij Ellen haar begeleiders toch ook wist te confronteren met een voor hen onbekend stukje. Leuk.
Wat terugrijdend van de avond bleef hangen was die onmeunig (= Twents) swingende Peter. Ja, ook op die toch altijd wat trager klinkende Fender Rhodes. On-Nederlands goed. Ramsey Lewis en Les McCann konden enorm te keer gaan op dat instrument: vanavond hoorde je hen beiden te gelijk aan het werk. Gee, baby!
Oscar, Monty, Ramses, Gene, en zo meer, je kon ze er zo allemaal inpassen. En dan met Peters’ er vanaf spattende onstuimige enthousiasme er nog eens bij. Het lijkt of broer Marius op de achtergrond zag ‘dat het goed was’. Niet in de laatste plaats trouwens door zijn eigen bijdragen!
Eibergen. Hoe jazz gewoon gezellig en super vet kan zijn. Zelfs in een Irish Pub. ’t Is maar een tip: de derde dinsdag van de maand. In de Kerkstraat. Zoals ze mij zeiden: tegenover Scapino. Dan weet iedereen het. Oerend Jazz.
Naschrift:
wil je op de hoogte blijven van de activiteiten in Eibergen stuur dan een mailtje naar jazzeibergen@ziggo.nl. Dan ontvang je gratis de nieuwsbrief die steeds een week voor het volgende optreden verschijnt.
