Nog een nachtje slapen en dan weet ik of de geschiedenis zich gaat herhalen: de samenloop van het North Sea Jazzfestival en de finale van de WK Voetbal. Vier jaar terug gelukkig nog in alle rust (nou ja) Sonny Rollins aan het werk kunnen zien voordat het festival in tweeën uiteenviel. Zelf toen ook in dubio en uiteindelijk gaat dat ten koste van je lol in zowel het ene als in het andere.
Mijn zondagkaartje had ik maar met één doel gekocht en dat was zangeres Stacey Kent aan het werk te horen. Helemaal waar, behoorlijk mainstream maar ik houd van haar timing en tekstbehandeling. Van de vele versies van “What a wonderful world” bijvoorbeeld is die van haar één van de weinige die nog tot luisteren verleidt. Als je ooit in New Orleans geweest bent, is dat een liedje dat je daarna nog maar slecht kan verdragen, zo plat en afgekloven als dat van kroeg tot kroeg ten gehore wordt gebracht. Over New Orleans gesproken: zondag speelt ook de Rebirth Brass Band. Ik zag ze ooit op straat aan het werk in NO. Hoe ontstellend inspirerend die second line beat ook in een eigentijds jasje kan klinken. Die mannen moet ik beslist ook zien. En nog wel wat groepjes. Als de voetbal dat tenminste toelaat. Wat een luxe dilemma!
Wordt vervolgd.
