Vrijdag Tor-avond 10 november de Dual City Concert-band (DCCB) op de thuisbasis. Dirigent van dienst – al weer een tijdje trouwens – Bert Pfeiffer. Gastsolist van de avond is een zanger, Norbert Kögging, uit Haarlem. Eigenlijk toch wel het leukste als een gastsolist aantreedt met een instrument dat niet al in de band aanwezig is. Want het orkest bergt volop goede solisten die dat werk zelf ook goed aan kunnen, zo bleek ook deze avond weer.

Twee programmaonderdelen: voor de pauze meer traditioneel, in de geest van Frank Sinatra/Count Basie, erna eigen werk.
Pfff… Sinatra/Basie, ‘Sinatra at the Sands’ dus. Die heel toffe dubbel-LP waarbij een ontstellend goed op dreef zijnde Frank Sinatra wordt begeleid door de Basie-band, op arrangementen van (en ‘conducted’ door) Quincy Jones.

Moet je voorstellen, de Sands, hotel en casino aan de Strip in Las Vegas. Sinds 1952. Een jaar later wordt Sinatra daar geïntroduceerd door twee van zijn relaties met een zekere reputatie, Lansky en Costello en verwerft hij ook een belang in het casino. Sinatra zal er vervolgens elk jaar tenminste drie keer optreden. Doorgaans een gig voor twee weken. Dik betaald. Dat kan uit, want de bijna 400 zitplaatsen in de Copa Zaal (geïnspireerd op Copacabana) zijn alle peperduur. In 1966 is er die combinatie met de Basie-band. Het wordt Sinatra’s eerste live-registratie op de plaat, de bijna nachtclubachtige sfeer klinkt in die opnamen goed door. Wat mij betreft een absoluut monument in dat genre. Een jaar later trouwens raakt Sinatra betrokken bij een knokpartij met de casinomanager en wordt hij er tamelijk definitief uitgegooid. Het nabij gelegen Ceasars’ Palace wordt zijn nieuwe thuishaven in Vegas. De Sands wordt in 1996 afgebroken. Op die plaats staat nu het inmense The Venetian. Dat de dubbellp een aanrader is, moge inmiddels duidelijk zijn, de verhalen erom heen niet minder.

Bert Pfeiffer

Terug naar De Tor. Vier stukken van die plaat staan deze avond op het programma.
Maar eerst een instrumentaal van de DCCB, Bill Holmans’ Plain brown wrapper. Daarna de eerste Sands-kraker – wie kent ‘m niet – I’ve got you under my skin. Best cool om dat vertrouwde arrangement live in De Tor te horen knallen. Gevolgd door de ballad Don’t worry ‘bout me en daarna weer een mooie instrumentaal, Man (Ruud Pronk).
Even stil houden bij de band. Ondanks de gelegenheids-ritmesectie (pi-b-dr) heeft de band onder de hoede van Bert Pfeiffer sterk gewonnen aan homogeniteit. De blazers klonken goed, mooi in balans en vol dynamiek. De band kwam strak en lief of mooi waar nodig, heel overtuigend voor de dag. Met sterke soli van met name trombonist Gerd Pol, Gerlo Hesselink (altsax) en Ewout Dercksen (tenorsax).
Vervolgens weer zo’n kraker You make me feel so young. Tot slot, het kon niet uitblijven One for my baby. Dit laatste nummer zong Kögging enkel begeleid door (gelegenheids-)pianist Math Scheffer. Jee, wat was het stil in die volle Tor. Daar hadden ze in de Sands een voorbeeld aan kunnen nemen. Maar toch, Nobert Kögging is geen Frank Sinatra. Zal zijn bedoeling ook niet zijn. Voor mij bleef het een beetje hangen als wat dunne covers van die onvergetelijke hits.

Norbert Kögging

Na de pauze was meer zijn ding. Eigen composities Yesterdays’ Horizon en Crater Song, gearrangeerd door respectievelijk Henri Gerrits en Bert Pfeiffer. Interessante stukken waaraan veel te luisteren viel, zowel vocaal als instrumentaal. Er tussendoor weer een instrumentaal, Moods (Bert Pfeiffer), een slow driekwarts met mooi solowerk van Henri Gerrits.
Norbert Kögging sloot af met het vertrouwde Nature Boy, op een fijn stevig arrangement van Rob Horsting.
En tot slot natuurlijk de uitsmijter/toegift, John Claytons’ Foot, voor de gelegenheid door Kögging aangevuld met de woorden van Red Top.

Sinatra at the Sands/Atomic Mr Basie

Dat was het. Avond met twee gezichten. Op zich al leuk. Goeie zanger, band prima op dreef.

O ja, als we het toch over roemruchte platen hebben: op de foto niet toevallig ook de hoes van ‘The Atomic Mr Basie’, een echte Count Basie-klassieker. Dat is de muziek waarmee de band (de DCCB dus) op de eerste vrijdag van het nieuwe jaar  aan de slag gaat. Noteer ‘m dus: 5 januari 2018. Vast het eerste grote feestje in het nieuwe jaar.

PS:
Jaren later is ook nog de LP ‘Count Basie, Live at the Sands’ verschenen. Met als ondertitel ‘(before Frank)’. Het voorprogramma van de avond dus. O zo vet! Voor BB-liefhebbers om niet te missen.