Vrijdag 17 juni
Niks geen Supermoon, het clubje dat volgens het programma had moeten aantreden. De slagwerker had daags tevoren bij het voetballen zijn grote teen gebroken. Met 1 voet drummen was geen optie, een andere drummer evenmin, dus zo zat het jazzpodium op donderdagavond vlak voor zijn één-na-laatste vrijdag, zonder act. Even wat rondgebel en zo stond er deze avond toch een heel aantrekkelijk gelegenheidshofje bij de voordeur aangekondigd.
Wauw, onbetwiste kanjers John Hondorp op orgel en Ruud Ouwehand op bas, gecompleteerd met een drietal talentvolle youngsters, Frederike Berendsen (zang), Julian Bohn (piano) en Peter Weissink (drums). Alleen al de aanblik op het podium, met die dikke orgelconfiguratie, slagwerk, contrabas en de vleugel, beloofde al het nodige. “Super Jam” in plaats van Super Moon heette het. Hondorp en Ouwehand samen, och dan zit het eigenlijk al snor. Ook Frederike is inmiddels geen onbekende in De Tor, dus laat maar komen, die Super Jam.
Lekker warmdraaien met een eerste instrumentaaltje. Wat een aangename combinatie is dat, orgel en piano te samen. Althans zoals John Hondorp en Julian Bohn daar vorm aan gaven. De organist als altijd super muzikaal, verrassend en smaakvol, mooie lijntjes uitzettend. Zijn spel nodigt uit er echt voor te gaan zitten. Bohn ging op die orgelsound heerlijk zijn eigen bekwame piano-weg. De klanken van die instrumenten matchten verrassend mooi.
Helaas ging het pianogeluid in de loop van de avond wat verloren in de gaandeweg toenemende decibellen c.q. verrichtingen van de anderen. Als duo, of met de bas erbij had ik ze graag nog wat meer aan de gang gehoord, de combi had in elk geval alles in zich voor een paar mooie dromerige muziekjes. Hoe dan ook, genoeg gehoord om een goeie indruk te krijgen van het talent van de pianist. Van John wisten we dat al veel langer. Altijd feest om hem op het podium te hebben.
Ook de zangeres, zuiver, jazzy timing, sterke tekstbehandeling, maar niet bepaald een echt zwaar stemgeluid, bleef wat schuil in het bandgeweld. In de rustiger stukken zoals Never let me go en I didn’t know what time it was, kwam ze nog het beste tot haar recht. 
Dat was niet alleen een verhaal van de geluidsbalans maar ook dat van een wel heel ijverige slagwerker. Technisch prima voor elkaar, maar er hoeft niet permanent uit de truckendoos geput te worden. Werd je moe van, helemaal als het dan ook nog niet altijd op z’n plek viel. Op het eind deden John en Ruud nog een mooi ding samen, maar het was zonder twijfel spannender geweest als ze hier bijvoorbeeld zonder slagwerk hadden gespeeld. Als er een bassist in dit land rondloopt die een dragende en swingende beat neer kan zetten, met ook nog eens die lekkere ronde toon, is het Ouwehand. Voor drummers een gespreid bedje. En dan is het vaak eerder minder dat het meer maakt.
John Hondorp, Julian Bohn en Frederike Berendsen
Als toegift het aloude Blue Skies. Kon de zangeres nog even lekker loos gaan. Blauwe hemel. No moon at all dus. In plaats daarvan een spontane session, gedragen door twee kanjers. Interessante combinatie van orgel en piano (smaakt naar meer!). Interessant ook om die profi’s met een volgende generatie talenten bezig te zien. Toch bleef wat hangen dat er niet geheel was uitgekomen wat er in potentie voor deze avond inzat. Geen Supermoon, maar Super Jam? Nou, ook niet echt.
Maar ook dit soort avonturen maakt die vrijdagavond Tor-avonden steeds weer zo leuk. Komende vrijdag 24/6 echt de laatste keer van dit seizoen, met weer een bende jonge gasten en hun dynamieke New Sound Jazz Machine. Mag je niet missen!
