Twee gedachten, die wat mij betreft samengevoegd mogen worden: het Tor-seizoen was al afgesloten maar ging dankzij de enthousiaste leiding van Marc van Wessel onder de titel ‘Summertime in de Tor’ gewoon door. Wat nou, afgesloten, of toch eigenlijk nog niet? Een aantal van die ‘Summertime-concerten’ deed niet onder voor het doorgaans hoge gehalte van het echte seizoen. Dus jongens, laat dat seizoen nou gewoon wat langer duren. Dit voelt een beetje half, of second best. Ten onrechte, zoals vrijdagavond 11 juni bleek.
Maar voor alle duidelijkheid, dit was nu toch echt het laatste concert van dit seizoen.
En dat mocht er zijn! Een heel passend slot van een sterk en regelmatig blij verrassend seizoen.
De New Sound Jazz Machine, een vorig jaar door Joris Bolhaar (24) opgerichte big band vormde de seizoensuitsmijter. Dat was me dan ook wel een klap. Wat een frisse band, wat een speelplezier, de energie spatte er vanaf!
Niet zelden zit je als publiek tegen een bigband aan te kijken met de nodige verveelde of humeurige gezichten. Wachten tot ze weer mogen inzetten. Overigens had zelfs een orkest als dat van Duke Ellington daar last van. Onderuitgezakte (top)muzikanten met een houding van ‘het kan me niet snel genoeg afgelopen zijn’. Onbegrijpelijk. Muziek is toch ook entertainment.
Deze band oogt bepaald niet zo. De club heeft er een concert lang zichtbaar plezier in. Het optreden van Joris draagt daar ook stevig aan bij. Het ongemak om van achter uit de band steeds naar voren te moeten scharrelen, aan te kondigen, weer terug en de bas weer pakken, gaat zo natuurlijk en ontspannen. Een gave om het publiek op deze manier al zo voor je in te nemen.
Illustratief momentje: de bandleider had het volgende nummer aangekondigd. Nog maar net aan het repertoire toegevoegd, voor het eerst in het openbaar. Vlak voor het aftikken fluisterde hij zijn bandleden nog toe “denk om het eindje”. Waarop vanuit de band opklonk: “we zijn nog niet eens begonnen”. Overigens verder verre van een rommeltje. Aftikken en dan stond het er ook. Iedereen bij de les en zelfverzekerd.
Allemaal bijzaak? Misschien wel, maar voor de toeschouwer was hier een band bezig die er werk van wilde maken en er zelf ook lol in had en dat brengt je vanzelf al wat meer op het puntje van je stoel.
Wat ten gehore werd gebracht, klonk krachtig en fris. Uiteraard, een aantal goede muzikanten bijeen. Een volle BB-bezetting met vijf trompetten, vier trombones en vijf rietblazers (2 alt, 2 tenor, bariton – al dan niet uitgeruild met sopraan, fluit, klarinet en basklarinet), gitaar, piano, bas en drums. Zoveel koper en geluidsversterkte saxen geeft wel een best volume. Hard gewoon. Wat mij betreft lekker hard.
Met het repertoire heeft dit orkest nu al een reputatie opgebouwd. Niet de bekende standards, veel eigen werk, en daar bij ook heel eigenzinnige, verrassende en boven alles aangenaam natuurlijk klinkende arrangementen. Dat alles van leider, bassist, componist en arrangeur Joris, die a propos in Hoofddorp onlangs als trombonist ook nog eens de solistenprijs in de wacht sleepte.
Grappig, in het juist deze week verschenen nummer van JazzBulletin (uitgave van het Nederlands Jazz Archief) stond een uitvoerige beschouwing van Ineke Heijliger en Arjan Went over het toenemend spelen van eigen composities of minder bekend materiaal ten opzichte van standards. De standards lijken wat uit de gratie. Leuke waarneming. Maar deze avond bleek dit issue totaal te verdampen door de gloed van het gebodene. Wat nou, bekend of onbekend? Ook het onbekende kan een avond lang boeien, inspireren en geen moment kwam in mij op nu toch eens naar een wat bekender moppie te willen luisteren.
Onbewust ga je bij zo’n fijn concert toch nog even op zoek of er nou echt helemaal niets aan te merken viel. Toch wel. De dynamiek ging voor mij in het enthousiaste volume soms wat verloren. Tijdens de overigens uitstekende sopraanfeature ondersteund door fluit en ik dacht basklarinet bijvoorbeeld, hadden de volumeknoppen best iets teruggedraaid mogen worden. Afdeling kniesoor hoor…
O ja, nog één vermelding: het nummertje zang met Nadya Bolhaar als vocaliste. Wat was dat leuk! Sterk gezongen, leuk nummer, sterk arrangement. Ook al weer zo’n blij uitstapje.
Dit was gewoon een heerlijk concert om met een goed gevoel huiswaarts te keren. Wat zeg ik, met een goed gevoel het Tor-seizoen mee af te sluiten.
Goed te weten: voor het komende Tor-seizoen is de New Sound Jazz Machine al weer geboekt. Houd de datum in de gaten. Een bandje dat je gewoon niet mag missen!
New Sound Jazz Machine
Members: Bass: Joris Bolhaar (bandleader) Drums: Dirk Ornée Piano: Mathilde van de Veen Guitar: Rik Groenen Saxes: Mark Lucassen (as/ss/cl), Nadya Bolhaar (as/cl/fl/voc.),Florian Stuivenberg (ts), Marijn Teuling (ts), Nienke van Wessel (bs, bcl) Trombones: Gert Nijenbanning, Michel Glintmeijer, Hubert Flisijn, Pieter Bos (btb) Trumpets: Joost Hagen (lead), Rini Swinkels, Ben Kijl, Ward Verschuur, Gijs Bolhaar.
