Vrijdag 10 juni 2022, jazzpodium De Tor, weer gewoon in de Walstraat. De dames van de bar hadden het etablissement ingericht als restaurant, tafeltjes met stoelen er omheen. Eigenlijk best leuk. Deed een beetje denken aan de bekende Amerikaanse jazzclubs, maar daar moet dan nog wel gegeten worden.
Het publiek liet zich niet van de wijs brengen en binnen de kortste keren stonden alle stoelen weer als vanouds, gericht op het podium.
Gerlo Hesselink Kwartet
Daar waar het gebeurde, een optreden van een kwartet onder leiding van saxofonist Gerlo Hesselink. Met achter de piano Dirk Balthaus, op bas Johan Plomp en op slagwerk Joost Kesselaar.
Allen zeer vertrouwde gezichten. Om te beginnen natuurlijk Hesselink. Er kan nauwelijks een bigband langskomen of hij zit daar ‘midvoor’, als leider van de saxensectie.
Meestal speelt hij dan alt en sopraan, af en toe dwarsfluit en sinds niet al te lang ook een soort elektronische sax (waarover hieronder meer). Nu was het zo’n avond waarop hij als leider van het gezelschap helemaal zijn eigen gang kon gaan en zijn muziek (met veel eigen werk) vorm kon geven.
vrnl: Balthaus, Plomp en Kesselaar
Bassist Plomp is al evenzeer een soort van ‘stam-performer’ in de Tor. Een paar weken terug nog met een eigen gezelschap hier. Ooit was hij met Hesselink founder van Tor-huisorkest de Dual City Concert Band, kan het nog vertrouwder? Ook Balthaus en Kesselaar waren hier bepaald niet voor het eerst. Wie interesse heeft in de Tor-jazzhistorie moet vooral eens snuffelen op de website ‘Jazzkroniek De Tor’, onderhouden door Ab Gellekink. Gegevens over alle optredens sinds 1970 (da’s een halve eeuw!) zijn daarop bijgehouden.
Het kwartet speelde muziek die bedoeld is voor een cd die deze zomer opgenomen gaat worden. Het is een tribute opgedragen aan de vijf jaar geleden overleden zoon van Hesselink. Respect zoals hij daar vol tederheid maar vooral ook heel waardig over sprak.
Zes stukken voor de pauze en vijf + toegift erna.
Niet alleen nieuw en eigen werk, ook een paar oudere stukken en van andere componisten. Het spel van de saxofonist behoeft nauwelijks toelichting: technisch zeer vaardig, mooi eigen geluid, weinig effectbejag (daarvoor heeft hij dan dat elektronische speeltuig), hij vertelt zijn eigen verhaal.
Moeilijk kiezen tussen de alt en de sopraan, op beide instrumenten weet Hesselink zich goed raad. Wat hij in ballads als ‘Meant for you’ (Dick Oatts) en het aan Willie van Diepen opgedragen ‘Little Big Man’ op zijn alt liet horen was even mooi als boeiend. Ook zijn spel in bijvoorbeeld ‘Elephant Blues’ (of wordt het ‘Blue Elephant’, hij wist het nog niet) deed mij toch voor de alt kiezen.
Gerlo Hesselink op Aerophone
Ja, dan was er nog de elektronische sax. Chick Corea’s ‘Childrens Song’ en de toegift (‘2MB’) deed hij daarop.
‘Roland Aerophone’ heet het apparaat officieel. De fabrikant prijst het aan als een ‘geavanceerde sound engine met een uitgebreid klankpallet’. Een soort synthesizer met de bediening van een saxofoon. Inclusief (kunststof) riet. Strijk-, hout-, en koperinstrumenten (wat al niet meer) klinken zeer goed gelijkend uit de versterker. Hesselink deed een kleine quiz met het publiek door fragmentjes van de verschillende rollen uit Peter en de Wolf na te spelen. Inderdaad, indrukwekkende mogelijkheden. De quiz leverde trouwens geen winnaar op. Niemand bleek het stuk van Prokofjev nog echt paraat te hebben. De techniek was aan Hesselink wel besteed en hij ging er vol verve mee aan de slag. ‘Interessant’, zoals ik onlangs iemand bij de aankondiging van een muziekstuk hoorde zeggen. Op de echte saxen was het allemaal beslist niet minder – en matchte het misschien toch ook beter met de traditionele kwartetinstrumentatie.
Daarover sprekend, wat een fijne pianist blijkt Balthaus telkens weer. Mag ook best vaker langskomen. Oorspronkelijk spel, en dan bedoel ik ‘geen clichés aan elkaar geregen’. Nodigt uit tot luisteren. Effectief maar steeds smaakvol, als solist maar zeker ook als begeleider.
spoedreparatie in de pauze
Niet om me er vanaf te maken, maar datzelfde kan gezegd worden van Johan Plomp. Gedegen begeleider, doordacht spel, en soli die het luisteren meer dan waard waren. Tot slot drummer Kesselaar. Bijna ingetogen, goed aanvullend op zijn medemusici, met lekker ondersteunende en swingend begeleiding. Ondanks het lichte malheur dat hij al spelende aan zijn snaredrum ondervond.
Alles bijeen, een ongedwongen concert dat echt tot luisteren uitnodigde. Niet voor niets alle stoelen gewoon terug richting podium. En mannen, laat de cd maar komen!
