Beetje anders dan het vermeld stond in het onvolprezen programmaboekje: geen “onvervalste Hammond-klanken” aangevuld met bas en drums, maar een kwartet en, direct in het oog springend, helemaal geen orgel maar gewoon de vertrouwde Wolkers-vleugel. John Hondorp en drummer Markus Strothmann waren er wel, maar vergezeld door Vincent Dombrowski (altsax en fluit) en Nick Kerkhoff (bas).
De avond had ook een thema meegekregen: ‘Markus Strothmann’s Emerald’, voortbordurend op een recent project van de drummer. In 2019 gaat hiervan een CD verschijnen, maar dan met Fiete Felsch op sax en fluit, Gary Husband op piano en Suzanne Savage, zang. Ook al weer anders dus.
Strothmann, met een deels Ierse achtergrond, is typische Ierse melodielijnen gaan gebruiken in jazzstukken. Ierland, the Emerald Isle, en in het bijzonder de West Kust (héé, West Coast…) met kustplaatsjes als Westport waar een deel van zijn familie woont, vormen zijn inspiratiebron om in zijn muziek te vertalen. Bijna alle composities die tijdens dit concert gespeeld werden waren van zijn hand. Bijzonder, een drummer die muziekstukken schrijft, zoals hij zelf opmerkte. Zijn ingevingen zingt hij in op zijn smartphone en schrijft ze naderhand uit, mede ‘with a little help of his friends…’. Zoals John Hondorp. Componerende drummers zijn trouwens niet echt zeldzaam. (Westcoast-)Drummer Chico Hamilton, om er eens één te noemen, heeft zich op dit vlak ook bepaald niet onbetuigd gelaten.
Goed, allemaal wat anders dus, maar uiteindelijk leidend tot een plezierig avondje muziek. De Ierse invloeden waren in de thema’s goed hoorbaar. Van die folkmusic–achtige lijntjes, die in de improvisaties door met name Dombrowski en Hondorp uiteindelijk weer in beste jazz werden vertaald. Nee, geen orgel, maar who cares als Hondorp in plaats daarvan achter de vleugel gaat zitten. Voor mij de hoogtepuntjes van de avond. Mooi lyrisch werk, met soms onverwacht groovy en funk-achtige dingen. Fijne muzikant!
Vincent Dombrowski speelde zeker de helft van de stukken op dwarsfluit. Die fluit past goed in het Ierse idioom maar als geheel en in de improvisaties wordt het totaalgeluid dan wat klein en kamermuziekachtig. Bijna westcoast-jazz dus, ware het niet dat juist drummer Strothmann daar met zijn krachtige spel zijn stokjes voor bleef steken. Maar op alt kreeg het voor mij wat meer body. Met excuus aan de fluitliefhebbers.
Door zijn uitgebreide en vaak heel persoonlijke inleidingen op de te spelen nummers (de titels moet ik hier achterweg laten) gaf Markus Strothmann het programma een passende omlijsting mee en kregen de nummers zo hun eigen context. Kwam de muziek als het ware dichterbij en werd het soms bijna kwetsbaar. Ook in dat opzicht was de rol van de drummer bepalend.
Al met al een leuke avond. Met die Ierse accenten bracht het net weer eens wat anders. Die geagendeerde Hammond komt nog wel eens. En als gezegd, John Hondorp op piano was voor mij niet minder genieten!
Buiten begint het herfst te worden. Lekker nog even met een Jameson voor de open haard. Iers afkicken. Met dank aan Markus en zijn mannen. Sláinte!
