En óf het goed afliep!
Eerlijk gezegd had ik het wel wat drukker verwacht bij het optreden dat vibrafonist Frits Landesbergen vrijdagavond met zijn kwartet in Jazzpodium de Tor gaf. Zo vaak komt deze man niet ‘helemaal’ naar Enschede: naar eigen zeggen was de laatste keer alweer tien jaar geleden. Een niet zo propvolle zaal zag hij echter eerder als een voordeel, want hij roemde nog eens de knusse sfeer van dit unieke podium (of was het omdat het licht wel erg gedempt was op deze avond?).
Door diverse omstandigheden was de helft van het kwartet anders dan stond aangekondigd: geen Dré Pallemaerts op drums, noch bassist Erik Robaart. Oud-Enschedëer Jan Voogd bleek een meer dan uitstekende vervanger. Het was heerlijk om deze man, even terug bij zijn roots, te horen spelen op zijn contrabas. Joost Kesselaar bleek een drummer van de soort ‘niet te opdringerig, maar aanwezig op de juiste momenten’.
Gitarist Maarten van der Grinten stond van meet af aan in de line-up en deze man had zelfs een tweetal eigen composities meegenomen: Als, dan en Magere brug, een heuse jazz-waltz. Zijn solo’s waren een lust voor het oor.
En dan de naamdrager van het kwartet zélf: Frits Landesbergen. Wát een geweldenaar op de vibrafoon. Hij kwam ook nog eens regelmatig zeer geestig uit de hoek, een sympathieke aanvulling op de uitgevoerde muziek. Zo vertelde hij met de nodige zelfspot over Coltrane’s Moments notice: ‘het stuk heeft een flink tempo, dus knap dat wij dit kunnen!’
Bij de ballade You’ve changed van Carl Fischer, een bloedstollend mooi duet op vibrafoon en gitaar liet hij zich zelfs ontvallen: ‘We hebben hier niets over afgesproken, dus ik ben heel benieuwd hoe het gaat aflopen…’ Neem van mij aan dat het prima afliep; dat gold overigens ook voor de rest van deze (alweer) muzikaal memorabele avond.
