Een kwartet met louter eigen composities
Tussen trio en kwintet
Als trio aangekondigd, eigenlijk een kwintet, maar op deze avond waren ze met z’n vieren: Tritonus, of -internationaler klinkend-: Tritone Quartet. Niet vaak gebeurt het dat een ensemble uitsluitend eigen materiaal meeneemt, maar op deze avond was dat wel het geval. Er was zelfs een wereldpremière bij: Liedje, een van de vier composities van bassist Joris Bolhaar, net als Astonished, , No panic en Just wandering. Ongetwijfeld zullen de trouwe Tor-fans bij het slotconcert van de Summertime-serie, op 23 juni a.s., enkele van deze composities in bigband- arrangement kunnen beluisteren, wanneer New Sound Jazz Machine gaat concerteren, onder leiding van de componist zelf. Zijn spreekwoordelijke veelzijdigheid demonstreerde Bolhaar nog eens door de contrabas bij enkele stukken te verruilen voor een elektrische basgitaar. Hij toonde en passant ook nog de meest beweeglijke bassist te zijn van dit seizoen sinds Jeff Koch.
Pianist Marius van den Brink was de componist van drie van de twaalf uitgevoerde werken: het openingsnummer Cool Song, Juist en Schier (de laatste twee titels bleken ware tongbrekers voor de aankondigende Britse trompettist Nick Dewhurst. Kenmerkend was het parelende, zeer melodische spel van de pianist, die ook uiterst goed weg wist met een digitale Fender Rhodes.
De andere vijf stukken waren van de hand van de trompettist: Serenadenhof-Serenade, Fusion Line, Suspect in You, Tight schedule en de toegift Igloo. De composities bleken even boeiend als ’s mans spel, of andersom. Zijn improvisaties waren om van te smullen en zijn toon was aangenaam om te beluisteren.
Aanvankelijk had ik wat problemen met het forse spel van drummer Stefan Schneider, maar deze man bleek veel meer subtiliteit in zijn mars te hebben en was dus een uiterst waardevolle schakel in het geheel en dan zij hem vergeven dat hij als enige geen composities aangeleverd had.
