Al ruim dertig jaar hou ik vol dat er maar drie cd’s nodig zijn om de kerstperiode door te komen. Het is best aardig dat er steeds weer nieuwe kerstcd’s verschijnen, maar nodig is het niet. Want met The Spirit of Christmas van Ray Charles (1985), Kerst met Bert & Ernie (1987) en When my heart finds Christmas van Harry Connick jr (1993) heb je verder geen kerstmuziek meer nodig. Deze drie. Meer hoeft niet.
En er zijn er natuurlijk veel meer. Zelf heb ik er een stuk of 350. En elk jaar komen er nieuwe bij. Maar deze drie zijn de ultieme kerstcd’s. Daar is verder nooit iets aan veranderd. Ik weet wel dat er veel mensen zijn die gewichtig doen over het feit dat Christmas Album van Phil Spector, de eerste kerstplaat in de popmuziek zou zijn. Klopt misschien ook wel, maar het was ook de eerste plaat waar Sleigh Ride het moest doen met herhalingen van de eerste acht maten. De rest van deze briljante compositie van Leroy Anderson vond meneer Spector te ingewikkeld.
En dan is het 2023.
Twee weken voor kerst komt Enschedeër Joris Bolhaar (1991) met de cd Jingle Bells Jazz Machine, met het orkest dat hij tien jaar geleden oprichtte, the New Sound Jazz Machine.
Om nou te zeggen dat de cd’s van Charles, Connick en Bert & Ernie de openhaard in kunnen is overdreven, maar de Jingle Bells Jazz Machine kan aan het illustere rijtje worden toegevoegd. Dit is een unieke kerstplaat van een enorm goede bigband, die vooral goed is vanwege de geestige en dwarse arrangementen van de muzikaal leider, bassist en trombonist Joris Bolhaar. Met respect veegt hij met alle clichés uit de kerstmuziek de vloer aan. Gevoelige momenten, genadeloze uptempo’s en veel muzikale grappen staan verantwoord naast elkaar. En prettig dat Joris eindelijk eens genadeloos afrekent met Driving Home for Christmas.
Wie de achterkant van het hoesje bekijkt, zal vaststellen dat de cd slechts tien verschillende kersttitels behandelt. Maar wie gaat luisteren zal vanzelf vaststellen dat op de cd genoeg citaten uit het gehele kerstrepertoire zijn opgenomen. Deze cd is een mooi gebaar naar de velen die vrijdag niet bij het al heel lang uitverkochte concert in De Tor aanwezig kunnen zijn. En voor het Wilminktheater lijkt me het een logische stap om volgend jaar te gaan samenwerken met De Tor, zodat deze bigband een nog veel groter publiek kan bereiken.
