Net als de week daarvoor stond de bühne overdwars en dat maakt de afstand tussen musici en publiek nog kleiner, bijna alsof je bij elkaar op schoot zit. Deze intimiteit kreeg ook muzikaal gestalte, want ook nu weer liet trompettist Jan Wessels zich verleiden tot zijn vermaarde ‘fluisterende’ zingen. Jan Wessels? Er stond toch een andere Jan (Menu) aangekondigd? Klopt, maar deze saxofonist stond op het punt voor het eerst vader te worden en daarvoor vond hij de afstand Enschede- Terneuzen net iets te groot.
Ook andere aangekondigde musici waren te elfder ure vervangen: zo moest gitarist Peter Nieuwerf wegens een slepende griep verstek laten gaan en pianist Jan Huydts zat in Düsseldorf. Het jubileum rondom de 75e verjaardag van Greetje Kauffeld had namelijk al in november moeten plaatsvinden en toen had Huydts wél gekund. Ruud Ouwehand was in die maand echter verhinderd wegens een voetoperatie, maar hij was er nu wél (en hóe). Achter de vleugel had plaatsgenomen de in Münster geboren toetsenvirtuoos Sebastian Altekamp.
Ster van de avond was natuurlijk de jarige zélf: de levende jazzlegende Greetje Kauffeld, die haar medemuzikanten prees met de woorden: “Wat een geweldige band”… how right she was! Na het overlijden van Rita Reys (2013) is zij misschien wel een van de weinige -zo niet de enige- Nederlandse levende jazzvocaliste van voor de oorlog. Haar liedkeuze was dan ook bijna klassiek te noemen: het was smullen van standards en ballads als It might as well be spring, They can’t take that away from me, Somewehere over the rainbow, Love for sale, Fly me to the moon, For all we know en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Stuk voor stuk voorzien van een perfecte timing en een prima stembeheersing, die velen in nog geen 150 jaar voor elkaar krijgen. Waar hoor je dit soort degelijke ambachtelijkheid nog? Juist: in Jazzpodium de Tor. Alwéér zo’n concert waarvan we later kunnen zeggen: wij zijn er nog bij geweest!
