Dat Edwin Rutten een wandelende jukebox is, mocht ik al vaststellen voor het familieconcert aanving. Losjes naast een statafel lanceerde hij zijn hits van weleer, als Ik moet altijd weer opnieuw aan je denken, Het spijt me, Wat moet ik met mezelf, Ik voel me nummer éen, en Truusje is weer terug (of was dit al tijdens het concert?)
Eigenlijk had ik op wat meer kinderen gerekend, want ouders en grootouders waren in de meerderheid. Het enige verschil: deze generaties moesten het stellen zonder gesigneerd Jazzdiploma-A: dat was voor de kinderen bestemd, net als de spekjes. De tegenprestatie die “Ome Willem” (dit alter-ego nam Rutten regelmatig aan) vereiste (lees verder:)
