Izaline Calister trad vrijdag 11 april op in Jazzpodium de Tor. Ton Ouwehand was er bij en schreef in het weblog overuit.nl deze recensie.
Wie De Tor de afgelopen 45 jaar wel eens is binnengewandeld, kan het Enschedese jazzpodium in diverse verschijningsvormen hebben aangetroffen. Momenten van ontroering (afscheid Teddy Edwards) tot dit is een apart hoofdstuk in de jazzgeschiedenis (Dizzy Gillespie, Freddie Hubbard, Nat Adderley, Philly Joe Jones, Chet Baker), tot hier wordt gitaargeschiedenis geschreven (Jimmy Raney, René Thomas, Philip Catherine, Barney Kessel, Eef Albers, John Scofield, Wim Overgaauw, Peter Nieuwerf, Mark Withfield). Maar de situatie van afgelopen vrijdag was nog niet eerder vertoond.
Nooit eerder een moment geweest waarop elke bezoeker van het tot de rand gevulde jazzpodium de zitplaats had verlaten en stond te dansen. Terwijl iedereen nog stond te zingen ook.De ene helft een gemakkelijk tropisch motiefje en de andere helft een ongemakkelijke.
Het was feest in De Tor en dat dat kwam door de buitengewoon inspirerende persoonlijkheid van zangeres Izaline Calister. Mooie eigen liedjes, aanstekelijk gezongen en schitterend gespeeld door het begeleidende trio van pianist Marc Bischoff, bassist Pierre Dunker en drummer Enrique Firpi.
Twee keer eerder was Izaline Calister in De Tor. Eenmaal met de Dual City Concert Band en een keer met pianist Peter Beets. Maar de sfeer van vrijdag werd nog niet eerder beleefd, zo’n ferm stempel had ze nog niet gezet. Met eigen liedjes in papiamentu, die ze op vrolijk wijze aankondigde.
Terwijl Kyteman in het Muziekcentrum stond, Jochem Myjer in het Wilminktheater, scheen de zon in De Tor. Daar schreef Izaline Calister geschiedenis.
Ton Ouwehand – Overuit.nl
