Jazz is een muziekgenre, dat beluisterd wordt door verdraagzame mensen. Niet dus, want een grotere hokjesgeest tref je in andere muzieksoorten niet aan. Welke liefhebber van klassieke muziek trekt zijn neus op voor een madrigaal uit de renaissance? Welke hiphop- fan negeert Rock ‘n’ Roll als bakermat van de popmuziek? Waarom is het dan wel zo, dat onder jazzliefhebbers bebop, freestyle jazz en jazzrock “geaccepteerd” zijn, maar je je neus dient op te trekken voor iets als dixieland, New Orleans of Oude-stijl jazz?

Laat ik er alsjeblieft compleet naast zitten, want alle jaarkaarthouders van Jazzpodium de Tor hadden op deze zondagmiddag een collectieve lekke band, dan zit het tenminste de volgende keer wel lekker vol bij het volgende matinee. Dat verdienen de uitvoerenden, maar ook zeker de vrijwilligers.

Aan mij dus de nobele taak om aan te geven wat de thuisblijvers allemaal hebben gemist. Ik ga een poging doen: een zestal uiterst gedreven muzikanten, die niets anders willen dan de traditie, waaruit swing, bebop en latere stijlen zijn ontwikkeld, voor het voetlicht te brengen. Ze deden dit op een zeer aanstekelijke manier, zonder zich te bedienen van de gevreesde clichés en met een ongebreidelde variatiedrift. Niets voor niets hadden zij hun naam veranderd in Jazz & Bluesband, want de blues kwam uitgebreid aan de orde, evenals bluesrock -misschien wel de voorloper van Rock ‘n’ Roll-, de New Orleans stijl, zelfs onvervalste gospel (Precious lord) ontbrak niet. Multi-instrumentalist Michiel Pos zong hierin hartverscheurend en dat deed hij later nog eens dunnetjes over in de blues Stormy Monday, waarbij de ene weekdag nog (inhoudelijk) ellendiger bezongen werd dan de andere.

Karakteristiek was het banjo- en gitaargeluid van Gerard Tavenier. Zij echtgenote Carla bespeelde prima de contrabas, al vond ik de versterking ietwat blikkerig overkomen. Invallend trompettist Hein Brijker deed bijzonder goed werk en verhoogde de sfeer regelmatig met het muted geluid van zijn instrument. Slagwerker en bandleider Cees Heegstra leek af en toe het tempo iets op te drijven, maar stal de show met een minutenlange solo in Oh, didn’t it ramble. Trombone en zang kwamen voor rekening van de welbespraakte Hans van Wermeskerken. Ondanks het geringe aantal toehoorders, kwamen de beentjes toch even van de vloer bij Billy Vaughns Sail along silvery moon.

Als je pretendeert iets van jazz af te weten, dank zij het bezit van een jaarkaart van dit Jazzpodium, hoor je ook van deze stijlen op de hoogte te zijn. Als je denkt dat Oude stijl jazz alleen op VVD congressen te horen is, ben je misschien wel net zo kortzichtig als deze doorgaans cultuurminachtende politieke beweging zélf.