Vrijdag 14 februari 2025 in Jazzpodium De Tor een optreden van het gipsy-trio van Robin Nolan met Robin Nolan sologitaar, Adrian Holovaty slaggitaar en Arnoud van den Berg contrabas.
Deze avond stond het werk van Beatle-gitarist George Harrison (1943- 2001) centraal. Een hommage van Robin Nolan (1968), die in de jaren ’90 bij de Harrisons over de vloer kwam. George Harrison, de “Stille Beatle”, of zoals hij zichzelf wel noemde de “economyclass-Beatle”, in de schaduw van de componistenkanonnen Lennon en McCartney. Slechts een paar van zijn circa 40 composities haalden de Beatle-LP’s en verkregen daardoor de eeuwige roem die alle Beatle-albums nu eenmaal te beurt viel. Toch zitten er in zijn werk veel meer pareltjes, zoals deze avond in De Tor te beluisteren viel.
Te beginnen met Something (Frank Sinatra, die niets van de Beatles moest hebben, vond dit – hoe sneu voor George – de mooiste Lennon-McCartney song!), heel smaakvol opgezet en uitgewerkt door Nolan. De hele avond trouwens stelde hij zijn grote vaardigheid op de gitaar in dienst van mooie melodieuze lijnen en lekkere licks en verviel hij niet in van die watervallen van nootjes die het Django-genre wel eens willen domineren. Menig citaat van eigentijdse jazz- en popgitaristen kwam langs, evenzo boeiende akkoordenpassages zoals de octaafakkoorden à la Wes Montgomery (of was dat al bij Django Reinhardt? Ja, hè). Hoe dan ook, vakwerk, volledig ten dienste van een muzikaal resultaat. De klank van de akoestische gitaren draagt sowieso bij tot een mellow sound van het geheel. De strakke slaggitaar van Holovaty en de gedegen basondersteuning van Van den Berg zorgden voor een solide basis waarop Nolan zijn improvisaties kon loslaten.
Ook andere Beatle-hits van Harrison kwamen voorbij zoals For you blue (van de Let it be-plaat), een wederom wonderschoon door Nolan ingeleid While my guitar gently weeps (het Witte album), I want to tell you (Revolver), The Inner light (deels opgenomen in Bombay, de b-kant van de Lady Madonna-single) en later werk van Harrison zoals Wah Wah (bedoeld als hoofdpijn-song ten tijde van Harrisons vertrek uit de Beatles), My Sweet Lord, en Marva Blues (een stuk door zijn zoon Dhani afgemaakt na het overlijden van Harrison).
Zowaar klonk er één Lennon/McCartney-stuk: And I love her. Harrison had hierin wel een heel bepalende bijdrage met de vier zo vertrouwde nootjes (B-E-Dis-Cis) als intro. Dit blijft toch een lief liedje, waar Nolan en zijn mannen goed raad mee wisten. Zelfs de modulatie van het origineel werd gevolgd. Leuk hoor!
De playlist werd aangevuld met een favoriete song van Olivia Harrison, Reinhardts Manoir de me Rêves en twee eigen composities van Nolan, Number One en Ravi. Vooral die laatste uitvoering was wel apart door het via zijn telefoon toevoegen van onderliggende Indiase klanken – ik dacht het geluid van een shehnai. Apart en zeker niet storend.
En wat te denken van de standard I’ll see you in my dreams. Dit liedje werd aan het slot van het herdenkingsconcert van 2002 in the Albert Hall door Joe Brown vertolkt op een ukelele, het instrument dat George het laatste decennium graag bespeelde en waarvan hij er thuis een groot aantal bezat. Deze avond werd die standard toch een beetje een standaard te midden van zoveel interessants.
Bijzonder is het verhaal achter For the love of George. Als huisvriend van de Harrisons had Robin van Olivia later teruggevonden muziekaantekeningen van George gekregen, en op basis daarvan een nieuwe compositie in de geest van Harrison gemaakt. Het is een goed klinkend stuk geworden met onmiskenbare Harrison-invloeden. Dit wordt tevens de titel van het album dat het trio inmiddels heeft opgenomen. Nog zo’n grappig weetje: met originele gitaren van Harrison uit zijn grote gitarencollectie (“kies maar”, had Olivia gezegd), bewaard op zijn landgoed Friar Park. Daar is het album ook opgenomen, althans is de solopartij door Nolan ingespeeld, want de instrumenten mochten uiteraard niet het terrein af. Laatste weetje over die gitaren: Harrison begon zijn muziekcarrière op een Egmond-gitaar, van NL-makelij, uit Eindhoven. Dat was destijds een gewild instapmodel waarvoor ook in Nederland veelvuldig in de muziekbladen werd geadverteerd.
Overigens, anders dan de bedoeling, was het album deze avond nog niet beschikbaar maar het kan elk moment verschijnen.
Helemaal tot slot, men zou het haast vergeten: het concert was volledig uitverkocht. Het was ouderwets heel druk. Niet ten onrechte, bij zo’n bijzondere, vlot in het gehoor liggende voorstelling met voor menigeen ook nog eens een behoorlijke dosis jeugdsentiment.
