De liefhebbers van akoestische muziek worden deze weken aardig in de watten gelegd, want ook deze vrijdagavond was er sprake van een “overdwars-setting” en stond de vleugel er onaangeroerd bij, laat staan dat er een drumstel te bekennen viel. Doorgaans is er geen gebrek aan blaasinstrumenten op dit jazzpodium, maar van de familietak waarbij tongen door lucht tot klinken gebracht worden, zijn slechter vertegenwoordigd. De mondharmonica komt nog wel eens voor -denk aan de legendarische concerten van Hermine Deurloo-, maar het/ de (knop)accordeon is minder vaak te horen. Vrijdagavond dus wel, op weergaloze wijze bespeeld door Rik Cornelissen.
Al snel werd duidelijk dat we hier te maken hadden met de vleesgeworden fijngevoeligheid, fijnbesnaardheid, subtiliteit, of laat er nog maar meer synoniemen op los. Het was keer op keer genieten, wanneer hij het voortouw nam. Voeg daarbij een wel heel bijzondere gitarist als Durk Hijma, die net als andere keren de sterren van de hemel speelde en good-old Ruud Ouwehand en voor te stellen is dat het feestje compleet was.
Niet alleen klonken standards als Out of nowhere en All the things you are, maar ook Richard Galliano-stukken als Tea for Toots, Laurita, Viaggio en Waltz for Nicky. Bovendien had elk lid van het unieke trio -voor het eerst samen- ook eigen composities meegebracht: Durk Hijma Summer Sunset, Rik Cornelissen Secrets of the moon en Ruud Ouwehand werk met titels die in Duitsland verwijzen naar het beste rapportcijfer: 1.
Het publiek leek zelfs rond half twaalf nog niet verzadigd van zoveel moois en dwong een toegift af. Dat werd het ook al zo mooie Feuilles mortes (Autumn leaves).
