De titel van een John Coltrane-compositie ergens uit 1960. Aansprekende minor blues. Kwam pas in 1964 op de plaat (Coltrane’s Sounds, met die enge hoes) en is sindsdien eigenlijk maar weinig gecovered. Ondanks dat het de status van jazzstandard heeft. Leuk om dat nummer gisteravond weer eens te horen.
Ook de naam van die titel is bijzonder. Nog eens even opgezocht: het moment dat de zon loodrecht boven de evenaar staat en dat komt maar twee keer per jaar voor: op of rond 20 maart en op of rond 23 september. Coltrane was van 23 september, de equinox van 1926.
Dat alles was heel passend op het Tor-concert van vrijdag 27 februari. Een bijzonder moment waar een aantal dingen mooi bij elkaar kwam, zoiets gebeurt zo af en toe.
Basis was het trio van pianist Rein de Graaff (72), met Marius Beets (48) op bas en Eric Ineke op drums (67). Pianist en slagwerker, beiden dragers van de Zilveren Tor, spelen al vele equinoxen met elkaar, er verschenen boeken over en van hen met als overeenkomst het ongelofelijk grote aantal topmuzikanten dat zij elk ooit begeleidden. Een lijstje van met wie zij niet speelden zou korter zijn. Van een gedegen ritmesectie mag je dus wel spreken met bassist Beets als zeer prettig centrum. Dat stelletje gaat als een trein. Geen omkijken naar, zou je haast zeggen.
De gastsolisten vormden met dat trio een combi als een equinox: tenorsaxofonist Doug Webb (54) en altsaxofoniste Tineke Postma (36).
Webb, uit Los Angeles, druk bezet studiomuzikant en actief in de filmindustrie, is op uitnodiging van De Graaff voor anderhalve week in Europa. Het clubje doet een bliksemtournee door Nederland, Duitsland en België. Met de afsluiting volgende week in het BIM-huis, alwaar ook Benjamin Herman van de partij zal zijn. Het spel van Well mag er zijn. Mooie, volle toon, soli met een duidelijk verhaal en technisch heel dik voor elkaar. Zonder hem in dat vakje te willen douwen: ik vond hem top in Equinox en associeerde dat, of je wou of niet, met de grote meester. In het perspectief van 2015. Coltrane uitgerijpt, of zoiets.
Wat een leuke match met Postma. Geen onbekende in De Tor, maar elke keer zorgen haar technische vaardigheid op alt (én sopraan) en haar verrassende soli dat je als toehoorder constant bij de les blijft. Post bebop is de stijl die men haar toedicht. Zal wel zijn, zeer het luisteren waard in elk geval, zeker in de match met de een pietsie traditionelere tenor van Doug Webb.
Van een Rein de Graaff-ensemble mag je dat verwachten: een play list van bop-klassiekers. Die trein raast wel door. De Graaff gaf aan dat ze deze tournee elke avond steeds ander (bebop) repertoire doen. Zonder repetitie dus. Houdt de boel fris en geïnspireerd. Zeker als er ook zo’n “post bebop” stuk als Equinox op het programma staat! Een radio of CD-registratie had die avond niet misstaan…
