Torvrijdagavond 29 september 2023 zou, als er een prijs bestond voor het fijnste concert van het jaar, maar die niet bestaat, daar wat mij betreft
zeker voor nomineren. Wat het kwartet onder leiding van drummer Efraim Schulz-Wackerbarth ten gehore bracht stond voor energie, toewijding en speelplezier.
Even slikken te vernemen dat trompettist Suzanne Veneman verstek moest laten gaan, juist naar haar inbreng had ik eerlijk gezegd vooral uitgezien.
De Spaanse trompettist Bruno Calvo was haar vervanger. Je weet nooit hoe anders het daardoor in zo’n kwartet wordt, maar goed was het zeker! Heel goed.
De band bestond verder uit de Duitse pianist Philipp Rutgers en eveneens Duitse bassist Hendrik Müller, beiden net zoals de van geboorte Australische Efraim, ‘Amsterdam based’.
De stukken die gespeeld werden waren alle composities van de drummer. Die hij trouwens telkens met een aardig verhaaltje inleidde. Het openingsstuk was Between two worlds, de start van een mooie massa geluid, helder, gedreven, vol dynamiek. Dit is tevens de titel van de cd die binnenkort gaat verschijnen. Het hele programma bestond uit composities die voor deze cd waren opgenomen. Een soort voorvertoning dus.
Aanvoerder Efraim bleek een technisch zeer vaardige slagwerker, met een enorme variatie in zijn spel en die zijn composities met rake accenten en ritmische figuurtjes steeds duidelijk accentueerde. Dat hij al langer met de bassist en de pianist speelt was goed te horen in de collectiefjes die steeds leuk en/of mooi uitpakten. De mannen hadden er zelf ook zichtbaar lol in. Het klopte, zo was het bedoeld.
Als tweede stuk volgde Transitions, in zes/achtste met features voor de bas en de piano. Zangerig, dromerig, van alles kwam voorbij, met een heerlijk responsieve drummer. In Snake River was het naast de pianist de trompettist die (al weer) spannend werk liet horen. Superieure techniek (in het hoog soms een beetje an) maar heerlijk om te luisteren naar zijn geblazen verhalen. Nummer vier, Flying was geïnspireerd op de vele vluchten die Efraim voor zijn werk heeft te maken en die voor hem nooit een onverdeeld genoegen zijn. Wisselende emoties dus, rustig met brushes opgestegen, een spannend middendeel en Bruno Calvo liet de vlucht uiteindelijk mooi weer landen. Laatste voor de pauze, een ‘gewone’ vierkwarts-swinger, Walk to walk en swingen, dat deed het. Niet op z’n mainstreams, maar vol avontuur en variatie.
Na de pauze werd geopend met een trio-stuk, Seattle Spirit. Dat ze hun vak verstaan werd hier nogmaals en heel aangenaam geëtaleerd. En toen Shout it Out. Het enige stuk dat Efraim niet vanachter de piano had geschreven maar dat aan zijn drumset ontstond, de expressie van gemengde gevoelens over het gekrakeel van zijn driejarige zoontje. Een mooi contrast volgde met Drops of water, over water in zijn vele gedaanten en verschillende kwaliteiten. Ook dit werd door het viertal fraai uitgewerkt.
De set werd afgesloten met The last raise, het gouden moment van een zonsondergang. Mooi thema en mooi uitgesponnen.
Toen was het op. Dat was wat ze met z’n vieren hadden voorbereid. En dat was vol toewijding, en tot de laatste klank het luisteren meer dan waard. Wat te doen als het publiek niet geheel onbegrijpelijk een toegift claimt. Dan toch maar weer die swinger van voor de pauze, Walk to Walk. Geen bezwaar om dat nog eens aan te horen, een passend slot van een zeer geïnspireerd concert.
Binnenkort verschijnt de cd van de gespeelde stukken, moet zeker gekocht worden, maar om er nu al zoals vanavond kennis van te nemen, ja dat was een heerlijk feest. Dank, super werk mannen!