Jazzpodium de Tor staat bekend om een zeer brede programmering. Er is genoeg ruimte voor experimentele klanken, maar ook traditionelere uitingen worden niet geschuwd. Van dit laatste genre was vrijdagavond een voorbeeld te horen: een lekker ‘ouderwets’ jazztrio: piano, bas en drums.
De zittende bassist is een bekende in de jazzwereld: Ernst Glerum. Met zijn instrument vertelde hij mooie verhalen in zijn boeiende soli. Joost Patocka ontpopte zich als het soort drummer dat zich niet alleen lekker kan uitleven, maar ook heerlijk subtiel op de achtergrond kan blijven door het gebruik van brushes en een enkele rimshot.
De grote held van de avond bleef toch echter iemand die hier (onvoorstelbaar!) voor het eerst speelde: de 27-jarige pianist Timothy Banchet. Hij stak niet onder stoelen of banken wie zijn leermeester was geweest: Bert van den Brink, die op deze bühne in oktober 2014 nog had gespeeld.
Ook Banchet toonde thuis te zijn in veel stijlen: nu eens hoorde je Eroll Garner (zonder gegrom), dan weer de klassiekere aanpak van Eugen Cicero, maar bovenal zijn eigen stijl, die hij los liet op meest traditionele composities.
Zo hoorde het publiek werk uit de jaren 1921 en 1931 (Dear old southland en Beautiful love) en muziek van grote namen als Duke Ellington (Just squeeze me, uit 1941), Dizzy Gillespie (Con alma) en Charlie Parker (Buzzy).
Een van de weinige eigen composities was Señorita cuaida (miss Skydive). Er wordt gewacht op een eerste cd van dit trio, waarvoor de plannen al klaar liggen: in de loop van 2015 hopen de heren de studio in te duiken.
