Tja, het (mij) onbekende Franse kwartet Nefertiti, de naam van een Egyptische koningin, die bij de gemiddelde Nederlander hooguit bekend is omdat haar buste in een Berlijn museum staat.
Er zijn van die Tor-vrijdagen dat je verwacht dat het vanavond dus wel eens niks zou kunnen worden. Want na drie topconcerten in januari kan het alleen maar tegenvallen. Zou je denken. En dan hoor je ook nog aan het begin van de avond, dat het viertal geen contrabas en drums bij zich had, die geleend moesten worden van Ruud Ouwehand en Yonga Sun.
Maar niets bleek minder waar. Het viertal bleek alras een uiterst originele en expressieve opvatting te hebben van wat zij onder jazz verstaan en hoe je dat presenteert aan het publiek. De meeste nummers begonnen met op het oog (en oor) onsamenhangende losse noten, een zoektocht naar een thema. Het kwam soms wat meditatief over, wat met titels als ‘Mysterium’ en ‘Contemplation’ niet zo verwonderlijk is. Zodra het thema was ‘gevonden’, zwollen tempo en volume aan, waarna elk bandlid op zijn of haar beurt de improvisaties aanstuurde, schijnbaar zonder dat daar van tevoren iets over was afgesproken.
Heel fraai vond ik de nummers ‘Morse Code’, waarin saxofoniste Camille Maussion heel duidelijk de punten en strepen liet horen, en ‘Danse futuriste’, die al opzwepend in ritmiek Ravels ‘Bolero’ naar de kroon stak. Of overdrijf ik hier schromelijk? Applaus voor pianiste Delphine Deau, die voor alle composities tekende. Maar ik doe de Braziliaanse bassist Pedro Ivo Ferreira en drummer Pierre Demange ernstig tekort als ik niet tenminste hun namen noem. Twee vakvrouwen, twee vakmannen.
Dat het Tor-publiek het concert erg kon waarderen, bleek uit de vaak ademloze aandacht en na afloop uit de run op CD’s van het kwartet. Terecht, het was een inspirerende avond. Wel heb ik mij later afgevraagd hoe ik deze muziekstijl moet classificeren en met welke andere jazzgroepering Nefertiti vergeleken kan worden. Drie dagen later ben ik daar nog niet uit. Heeft iemand een suggestie?
Rest mij nog te memoreren dat we na de eerste set konden genieten van het pianospel van het 14-jarige Hengelose talent Evander Eijsink, met préludes van Sergei Rachmaninoff en George Gershwin.
Dit concert is mede mogelijk gemaakt door:
