Tot het kookpunt…
Het jaar 2016 was al goed begonnen voor de Dual City Concert Band, want deze gerenommeerde bigband mocht het nieuwjaarsconcert verzorgen op Jazzpodium de Tor. Helaas toen zonder dirigent Rini Swinkels, want die kampte op dat moment nog met gehoorproblemen. Niet dat deze geheel zijn verdwenen -er was zelfs zichtbaar een ander lichamelijk ongemak bijgekomen- maar hij was er tóch.
Onder zijn leiding klonken de openingsstukken Big Dipper van Thad Jones en Eleven Seven van – meespelende trombonist- Henri Gerrits. Wat een verschil met het nieuwjaarsconcert: het spetterde als vanouds.
Gastdirigent en mede-oprichter van de DCCB, Johan Plomp deed er nog een schepje bovenop. Hij bracht de bandleden tot nabij het kookpunt door zijn zeer beweeglijke manier van dirigeren. Hij liep van de ene hoek van de bühne naar de andere en vuurde onderweg afwisselend telkens een andere muzikant aan tot ongekende prestaties. Heel vermakelijk waren ook zijn introducties. Zo werd het publiek deelachtig gemaakt van de aanleiding van zijn eigen composities The rune and the rite: runestenen die tot een huwelijk en drie kinderen hadden geleid. Ook het stuk voor de pauze, I wish you would be like this forever, sloeg op zijn gezin: immers opgedragen aan zijn toen vijfjarige dochtertje. Ook hier stond Plomp de muziek als het ware te boetseren: je kon het struikelen van een kleuter bijna zien, naast horen.
Na de pauze stond Rini Swinkels weer even voor de band en vertolkte andermaal een Thad Jones-stuk: All my yesterdays, in een lekker zwoel, bijna broeierig sfeertje. Na een schitterende ‘talking’-trombone- feature, Sticks, door Matthias Konrad, stond een andere trombonist in het zonnetje: Joris Bolhaar, die afwisselend met baritonist Kees van Dooremalen in Witch Hunt soleerde. Na afloop van dit stuk liet de oud -Enschedeër Johan Plomp zich ontvallen schatplichtig te zijn aan De Tor, (medeoprichter) Gerlo Hesselink en de band in zijn geheel. Toen zou er nog een eigen compositie volgen: Untold Story, op ‘drie akkoorden’, waarbij de band op z’n smerigst klonk (en dit is complimenteus bedoeld). Bij De Baron kroop Plomp zelfs nog even achter de toetsen, nadat hij de band had bedankt met een citaat van John Clayton: I want to thank the guys and girl for breathing air in my music.
Over John Clayton gesproken: traditioneel werd afgesloten met diens Foot, nu weer gedirigeerd door de (hopelijk tijdelijk) ‘drie-voetige’ dirigent Rini Swinkels.
