Bij de aanvang van het concert van Dual City Concert Band zaten er meer op de bühne dan in de zaal, maar dat zou gelukkig spoedig veranderen. Tussen de traditionele opening (Don’t Git Sassy) en de obligate toegift (Foot) waren genoeg verrassingen te beleven. Zo had de Band maar liefst vier nieuwe stukken ingestudeerd (eigenlijk een vijfde, maar die sneuvelde te elfder ure). De grootste verrassing hiervan was een gloednieuwe compositie van Joris Bolhaar -‘toevallig’ aanwezig-: Paroxysms, misschien wel een toekomstige standard. Het samenspel van Dual City stond weer als een huis, want ook nu weer bleken de ingrediënten als mooi strak tutti-werk en puike soli ruimschoots aanwezig. Ook aangenaam is het als de decibellen even minder zijn en als ineens de saxofoonsectie zich muzikaal bewapent met klarinetten en fluiten, zoals in It Never Entered My Mind.
De even geestige als geestdriftige dirigent Rini Swinkels kondigde de solist van de avond aan: Volker Winck (‘all the way from Osnabrück’) voor enkele combostukken, maar ook voor werk met het gehele orkest, tot twee keer toe zelfs samen met een tweede solist. Deze tenorsaxofonist bleek te beschikken over een bijzonder melodieuze en avontuurlijke wijze van soleren: aangenaam om naar te luisteren. In de combostukken had hij de samenwerking van een prima ritmesectie, waarin tot ieders grote verrassing ineens Ruud Ouwehand vervangend bassist bleek.
