Twee keer per jaar is het podium aan de docenten van conservatorium ArtEZ (Arnhem, Enschede, Zwolle). Goede vrijdagavond 30 maart was voor slagwerker Joost van Schaik.
op een oude ASBA met trommelstokkenpootje
Zoiets als ‘zie maar Joost, wat je ermee doet’. Leuk als een drummer zo eens z’n gang kan gaan. Voor welke mede-muzikanten wordt gekozen, wat voor repertoire komt op de play list? Zeker als het om de keuzes gaat van zo’n muzikale speler als Van Schaik.
Een pianoloos kwartet werd het. Met altsaxofonist Ben van Gelder, gitarist Durk Hijma en bassist Jos Machtel. Gasten die bepaald van wanten weten op hun instrument. Een viertal dat er een tof gelegenheidskwartet van maakte.
Machtel, Van Gelder, Hijma
Ben van Gelder (30) is toch wel van de buitencategorie altisten. Met zijn techniek stuurt hij het instrument kanten op die je bij altisten niet te vaak hoort. Maar bovenal solowerk dat verrast en voortdurend boeiend blijft. Een heel eigen aanpak, verfrissend!
Gitarist Durk Hijma, collega van Joost bij ArtEZ, ook al met zo’n mooie sound, toonde zich een adequaat begeleider en een prima solist. Hield de boel mooi bij elkaar.
Vooral spannend wie een drummer op de bas kiest.
Jos Machtel
Jos Machtel werd het. Sinds jaren een geziene gast in De Tor. Fijne basis in beat en sound. Met een bijzondere duimtechniek trouwens voor het plukken van de snaren. Apart om te aanschouwen, maar het klonk voor mij niet echt anders.
En op het slagwerk dus Van Schaik, achter een aandoenlijk vintage ASBA drum-setje dit keer dat met een trommelstok in de poten werd gehouden. Maar erg veel anders klonk ook hij er volgens mij niet door. Van Schaik mag je rangschikken in de lijn van ‘muzikale’ drummers die zich vooral onderscheidt door luisteren en samen spelen. Meer dan het te zoeken in hard, louter op de beat houden of rigide stampen. En zo was het vanavond ook weer. Geen dominante krachtpatserij horend bij een drummers feature, maar als passend onderdeel van het muzikale avontuur voor deze avond.
De set list bestond uit een aangename variatie van niet platgespeelde standards (alhoewel, wat deed All of me dan in de finale? Nou ja, het was een toegift op verzoek) met composities van Rollins, Monk, Shorter, McCoy Tyner, (drummer) Victor Lewis, Gershwin en Gillespie. Van die stukken die je van een plaat kent, maar och, hoe heette dat nou ook weer. Leuk!
elke gelijkenis berust op toeval…
Een mooie, gevarieerde galerij van muzikale avontuurtjes waarin vooral Van Gelder indruk maakte. Zonder de anderen te kort te willen doen. Aan de collectieven hoorde je dat er toch wel enige voorbereiding of tenminste vooroverleg aan deze gelegenheidssessie was vooraf gegaan. Zeker voor de pauze viel het allemaal goed op z’n plek. Een prachtig en onverwacht hoogtepunt was er toch ergens ver in de tweede helft. In een sfeer die naadloos had gepast in de reeks platen die altist Paul Desmond ooit met gitarist Jim Hall opnam (maar dan wel de beste daarvan), opende Van Gelder met een schitterende improvisatie, die uitmondde in Embraceable You. Pfff, dat was mooi! Daarvoor ga je naar live concerten.
Dit was een goeie vrijdag!
Die best wat meer publiek had verdiend.
