Vol vondsten
Net als vorige week trad er een Niels op en net als vorige week was de bühne “overdwars” geplaatst. Vorige week hoorden wij saxofonist Niels Bijl, deze week was het de beurt aan trompettist Niels Tausk. De muzikale kapstok was de film Wizard of Oz en natuurlijk mocht de beroemdste song uit deze rolprent niet ontbreken: Somewhere over the rainbow, hier in een opzwepend uptempo. Andere standards waren Tea for two, It ain’t necessarily so en Love for sale. Opvallend was het veelvuldige gebruik van brushes door drummer Joan Terol Amigo en deze subtiele aanpak drukte een aangename stempel op de avond. Dezelfde man gebruikte ook regelmatig zijn handen, alsof hij bongo’s of conga’s bespeelde: een originele keuze.
Gitarist Durk Hijma (onlangs alhier nog in gezelschap van zijn Zwolse ArtEZ collega’s) speelde de sterren van de hemel: ronduit boeiende soli en ook niet vies van een vondst: even de versterker uitdraaien tijdens de begeleiding van een solo van contrabassist Ruud Ouwehand. Deze man had zijn instrument nog eens extra opgepoetst: vanwege zijn verjaardag die aanstaande was? In elk geval trakteerde hij het publiek wel op een eigen compositie: Rhythm I Read.
De naamgever van het ensemble, Niels Tausk, leek een voorliefde te hebben voor de bugel, zo u wilt flügelhorn. In het merendeel van de stukken bediende hij zich van dit instrument, dat een fluwelen klank voortbrengt. In Durk Hijma’s compositie Dusk, een ware ballad, vierde de intieme dromerigheid hoogtij. Nog net voor de pauze werd het publiek echter wreed wakker geschud door een calypso van Dizzy Gillespie: Oon ga wa, waarbij de trompet werd voorzien van een demper.
Een Tor-concert zonder toegift is hoogst zelden, maar terwijl het moment van Ruuds verjaardag angstig dichterbij kwam, bood Tausk aan het publiek toch nog de mogelijkheid een verzoekje in te dienen. Er werd geroepen: How deep is the ocean en zonder enige aarzeling zette het viertal in, waarbij de trompettist zijn toehoorders ook nog eens verraste met zang en scat.
