Op 28 april 2017 speelde het Philippe Lemm Trio voor de eerste keer in De Tor. In mijn agenda tekende ik na afloop op: “Trio’s plegen soms wat saai te worden, maar dit trio was magistraal en boeide van begin tot eind”. Toen nog met pianist Angelo di Loreto die in 2020 op 30-jarige leeftijd onverwachts overleed.
We zijn zes jaar verder. De vorige avond nog in de vermaarde Ronnie Scott’s Club in Londen, een dag later in de vermaarde Tor in Enschede. Het trio Philippe Lemm maakt een zegetocht door Nederland en daarbuiten. Nu met pianist Sharik Hasan, een Amerikaanse hoogleraar in de musicologie, met Indiase roots, en nog altijd met de stuwende en grommende bas van Jeff Koch.
De muziek van de heren was een mengeling van lyrische jazz, met klassieke elementen (op de toetsen) en rock. Soms werd teruggegrepen op standards, zoals in Confluence op Gershwins I Got rhythm, maar alle nummers werden gekenmerkt door een weldadig aanvoelende lichtvoetigheid. Lemm zelf bespeelde zijn batterij alsof drummen iets is wat je moeiteloos uit je mouw en je stokken schudt, maar vergis je niet: het was het summum van originaliteit en voor mij een openbaring. De meeste stukken waren schijnbaar strak gearrangeerd, maar met alle ruimte voor improvisaties. Hier en daar nadruk op staccato, wat mij zelfs een keer deed denken aan het mannenkoor In taberna uit de Carmina Burana. Met de ode The Kiln aan een Belgische pottenbakkersfamilie, verwijzingen naar Bulgaarse volksmuziek in Trenke todorke en Calinole maninole, tot het New Yorkse gebouw waar Lemm woont (1855) en het (te) overvloedig gebruik van de koffieautomaat bij een CD-opname Caffeinated souls.
Het publiek werd getrakteerd op een opwindende avond. En zo kon het zijn dat ik om 23:45 uur het duistere Enschede indook, huiverend de kou en de snijdende wind trotseerde, maar door Lemm en zijn muziek in opperste stemming opgetild op de golven van de lichtheid van het bestaan.
