Marzio Scholtens’ Americana Trio
“Americana”, dat is wat gespeeld wordt de Vrijdag Tor-Avond van 9 december, aldus gitarist Marzio Scholten. Wat volgde was een niet direct in de gangbare hokjes te plaatsen genre, in elk geval niet in een jazz-hokje.
Nou hoeft dat voor mij ook niet zo, neem het nou maar gewoon zoals het klinkt. Elektrische gitaar, basgitaar en een vintage jaren ’70 slagwerk. Bespeeld door vaardige kerels die verrekte goed naar elkaar luisterden. Gitaarmuziek met een hoop reverb, op een adequaat volume trouwens.Bezetting:
▪ Marzio Scholten: gitaar
▪ Sean Fasciani: bas
▪ Niek de Bruijn: drums
Twee sets van elk vijf stukken, deels eigen werk, deels min of meer gekend werk uit het Americana-repertoire. Met titels als Man Make Fire, Big Mountain, Yonder Year, Heart Land (in een afwijkende open D stemming trouwens) en Justice and Honour.
Toch nog eens even opgezocht, dat Americana. “Over het algemeen wordt hier muziek mee getypeerd die is afgeleid van authentieke country, folk en blues in een modern jasje. Stijlen die hierbij zijn in te delen, zijn onder andere alternatieve country, rootsmuziek en indiepop beïnvloed door country en/of folk. Alternatieve country typeert country die teruggrijpt naar de elementaire sfeer van de grondleggers van countrymuziek, zoals Hank Williams. De term rootsmuziek omschrijft een iets bredere stijl, naast country namelijk ook blues en folk.” Gooi maar in m’n pet. Van alles wat dus.
Marzio en Sean
Geen wilde strapatsen, maar bijna lieve muziek. Verre bijvoorbeeld van ooit het Jimi Hendrix trio, al hoorde ik bij de gitarist soms lekkere dingen die daar aan deden denken. Ook niet de drive van een John Scofield trio, om er nog eens een in vergelijkbare bezetting te noemen. Meer eigenlijk Hank Marvin (jawel, van dat clubje met die rooie gitaren). Die beste echo was daar misschien wel debet aan. Lieve muziek, ja. Geen hoge tempi, veel slow driekwarts, best aangenaam in het gehoor. Die galm en de gekozen klankkleur van de gitaren geven echter een niet erg transparant geluidsbeeld en op den duur dreigt daardoor een beetje meer van het zelfde.
Zeker, er waren drie uitstekende, geconcentreerd spelende, muzikanten aan het werk. Vonden elkaar heel goed. Met, net als vorige week, een eervolle vermelding voor slagwerker Niek de Bruijn.
Niek de Bruijn
Gezeten achter zijn Rogers-set met een giga 24 inch bassdrum (wat een heerlijke plof kwam er uit dat ding!) was hij steeds ter plaatse waar nodig, nooit overdadig, eerder subtiel en onderscheidde hij zich met verrassende fills en accenten. Leuk! Daarmee had hij ook een belangrijke rol in het geheel en fleurde hij het homogene totaalgeluid aangenaam op.
Een avondje Americana. Ik citeer de vooraankondiging op deze website: “Met de eigenwijze signatuur van Marzio Scholten, de keuze van het repertoire en het verrassende samenspel van dit trio kan er niets anders dan prachtige, aardse en zielvolle muziek ontstaan.”
Nou, nou. Niets ten nadele richting de muzikanten van dienst, maar nee, ik zou er thuis in elk geval niet nog eens een cd van opzetten.
Hoe dan ook, complimenten voor de variëteit in de programmering. Goed dat De Tor ook voor dit soort aanpalende genres podium biedt.
