Wat is dit toch uniek, al bijna een halve eeuw seizoen na seizoen live jazz in het daartoe zo geschikte onderkomen aan de Walstraat in Enschede. Vanaf het najaar tot aan de volgende zomer is het elke vrijdagavond jazzfeest in Jazzpodium De Tor, of kortweg de Tor. De volgende editie dient zich aan en terecht opent voorzitter Willem Habers met waardering en dank voor het leger vrijwilligers en liefhebbers dat dit instituut zo succesvol aan de gang houdt. Ook het programma voor 2019/2020, dat niet alleen op de website staat maar sinds jaar en dag ook in een kleurrijke handout wordt verspreid, belooft weer een mooie jaargang te worden.
Vrijdag 13/9 meteen al raak. Full house, elke stoel bezet, om negen uur al. Want wie vaker komt is ongetwijfeld al eens tegen een ‘vol=vol’ aangelopen. De line up maakte ongetwijfeld dat velen dat risico niet wilden lopen. Het Peter Beets Trio met violiste Julia Philippens, u weet wel, van Fuse en bekend van het zondagavondprogramma van Paul Witteman. Dit concert was onderdeel van het ‘Johann Sebastian Jazz’-festival, een initiatief van de stichting Twentse Matthäus Passion. Hoe dan ook, de namen lijken voldoende garantie voor een mooi concert.

Peter Beets maakte zijn faam als ongekende swinger die met het grootste gemak en bijna jongensachtige bravoure door een breed repertoire heenspeelt, weer volledig waar. Wat kan die man swingen. Redelijk voorspelbaar werd geopend met het aloude pseudo klassieke televisiedeuntje van destijds van het Oscar Peterson Trio ‘You look good to me’. Daar kan je Beets goed mee op pad sturen.
Zo ook de bassist van dienst, ook al zo’n coryfee, Frans van Geest. Een avond lang ingetogen, bijna plechtig, achter zijn bas legde hij een stevig fundament waar Peter lekker op kon losgaan. Ik had wel wat meer solowerk van hem willen horen dan de paar hem toevallende momentjes.

Trio Peter Beets

Verrassende derde in dit trio was “the young ….”  (Miles Davis in Europe) slagwerker Tim Hennekes, een jonge gast, net van het Conservatorium, maar inmiddels onderscheiden met verschillende prijzen, zoals in 2018 winnaar van het Sena Performers Gouden Slifje, een prijs voor de jonge, meest veelbelovende jazzdrummer van dit moment en eveneens vorig jaar, de Keep an Eye Outstanding Talent Award, uitgereikt aan het meest uitzonderlijke talent van het Jong Metropole-orkest. Onberispelijk in het pak, deed hij zijn ding met het grootste gemak en completeerde hij het Oscar Petersen Trio geluid – eerder trouwens richting Kenny Drew dan als Ed Thigpen, naar behoren. De liefhebbers van een stukje stevige Petersen-swing kwamen behoorlijk aan hun trekken. Hennekes droeg daar passend aan bij.

Julia Philippens

Ja, en dan was er de violiste, Julia Philippens. Vooringenomen had ik die plaat van Peterson met Stéphane Grappelli in het hoofd, maar gelukkig zat er vanavond toch meer avontuur aan. De opdracht was klassiek&jazz, of, meer specifiek, Jazz&Bach. In dat opzicht kwam Bach er een beetje bekaaid af, minstens zo veel Chopin. Zelfs Brubeck (‘Blue Rondo’). En – wellicht het hoogtepunt – een lange improvisatie op Roemeense volksmuziek van Béla Bartók. Anders dan anders, en wat mij betreft een beetje te, was de vertolking van het bekende ‘Air’. Inderdaad nogal platgespeeld, maar om dit stuk nu dan maar in een weliswaar zeer vet swingend medium tempo neer te zetten was wel wat ver van huis. Zo werd Jazz&Bach toch wat minder de interactie van een stel topmuzikanten op de raakvlakken van twee toch echt verschillende muzieksoorten dan je mocht hopen. Ondanks het talent en de klasse van de violiste en de anderen. Bij een eerder bezoek van Philippens aan de Tor met Rob Horstings’ List-project, kwam de verbinding van klassiek met jazz toch natuurlijker over.

Een mislukte avond dan? Welnee, genoeg te luisteren, vol verrassingen en dik vette swing. Dat alles neergezet met een aanstekelijk enthousiasme van Beets en Philippens. Leuk concert dus. ‘t Is dat er toch niemand meer bij kon, maar anders hadden de afwezigen beslist ook een mooie avond gehad.
Dan maar met grote stappen naar volgende week in dit theater: tenorgigant Ben van den Dungen. Ook dat mag je eigenlijk niet missen.