Met de muzikale deur in huis vallen, dat was wat baritonsaxofoniste Tini Thomsen deed, vanaf het openingsstuk MaxSax (tevens de titel van haar album uit 2013). Een wervelstorm van heftig swingende energie zou er nog over het publiek worden uitgestort. Het brutale, scheurende en soms anale geluid van de bijna laagste telg van de saxofoonfamilie (een bassaxofoon wordt slechts zelden bespeeld) werd op weergaloze wijze gespeeld door deze van oorsprong Hamburgse spring-in-het-veld, die zich uitstekend redt met de Nederlandse taal.
Zichtbaar lol had zij in het samenspel met de Britse altsaxofonist Nigel Hitchcock, een eveneens begenadigd muzikant, met wie zij menig muzikaal duel “uitvocht”. De groove werd compleet gemaakt dank zij het uitstekende werk van basgitarist Mark Haanstra en drummer Joost Kroon. Laatstgenoemde liet zich verre van dynamisch onbetuigd en ook menige solo klonk als een (luide) klok.
Dan was er natuurlijk ook nog eens de zeer beweeglijke en muzikaal uiterst avontuurlijke Amerikaanse gitarist Tom Trapp, die garant stond voor vier van de veertien gespeelde stukken. De andere tien waren van de hand van de andere TT: Tini Thomsen. De “achterhoede” onderscheidde zich op deze avond eens door -in plaats van luid te praten- danspasjes te wagen en eerlijk gezegd nodigde de muziek daar ook beslist toe uit.
Zij ook nog opgemerkt dat Thomsen nog een extra dimensie toevoegde aan haar spel: de techniek van looping: het simultaan mee laten spelen van een “live” geluidsopname. Zo hoorden wij haar regelmatig een duet spelen met zichzelf en wat is mooier dan één keizerin (het predicaat koningin zou haar te kort doen) van de baritonsax…. Juist: twee!