Trio Ivan Paduart
Vrijdag 8 december. De eerste serieuze sneeuw van deze winter. Op het moment om de deur uit te gaan was er toch al een centimeter of vier lekker dik sneeuwpoppenmateriaal dat van de autoruiten verwijderd moest worden. Ik zal daar straks toch niet als enige voor een gesloten Tor staan? Nou, het zou dan wel een van de eerste keren zijn in de bijna vijftig jarige geschiedenis van het Instituut dat het zijn deuren gesloten zouden houden.
Viel mee. Sterker nog, menigeen bleek met soortgelijke fatalistische gedachten op pad te zijn gegaan om het Trio van Ivan Paduart te beluisteren. Best wat volk dus. En de muzikanten, die hadden van Parijs, Brussel en Breda moeten aanreizen; ik schaamde me bijna over mijn aarzeling om het warme huis en haard te verlaten.
Binnen waren die ontberingen snel vergeten. Lekker eigenwijs piano-trio met de zeer bedreven Brusselaar Ivan Paduart (1966) achter de toetsen, op bas eveneens uit Brussel, maar nu komend vanuit Parijs, Philippe Aerts (1964)
Philippe Aerts
en ons aller Hans van Oosterhout (1965) op slagwerk. Laatstgenoemde zou twee weken geleden met het gitaartrio van Tim Langedijk ook al in de Tor hebben gespeeld, maar werd toen waargenomen door Marcel Serierse. Och, die kon er ook wat van.
Hans van Oosterhout
Het hofje van dienst is al ruim twintig jaar met elkaar in de weer, heeft samen meerdere CD’s gemaakt en wist elkaar dus behoorlijk wel te vinden. Zeker voor de pauze. Een vijftal eigen composities. Een aantal keren daarvan werd het thema door de bassist voor zijn rekening genomen of tenminste unisono gespeeld. Vervolgens gingen de mannen met dat verhaal aan de slag. Nooit vervelend, althans bij mij kwam nooit iets op van nou weet ik het wel. Luistermuziek, of zoals een van de bezoekers het zei: “dit is voor mij nu echte muziek”. Ik begreep ‘m en vond het ook mooi. Romantische beschouwingen waarin de drie elkaar uitstekend aanvulden en inspireerden. Verrassinkjes, zeker ritmisch en de collectieven klopten en waren goed gelijk. Na de pauze vond ik dat wat minder. Concentratie een beetje weg? Oh, het bleef zeer de moeite waard met bijvoorbeeld de mooi uitgevoerde ballad Everything happens to me (ook een nummertje volgende week voor Toon Roos?).
Al met al was het een avondje dik-voor-mekaar, voor wie er voor was gaan zitten was het gewoon genieten.
Al het geklap leverde nog een wat atypische uitsmijter op: een funky thema’tje om straks welgemoed het voertuig in de sneeuw weer op te zoeken. Wat nou, sneeuw?! We kunnen er weer helemaal tegen.
Kortom, het was allemaal – in de meest letterlijke zin – zeer de moeite waard geweest. Volgende keer als ze er weer zijn: zeker komen!
