Je hebt de drie J’s, The three Jacksons, K3, maar ook “H3 en De Hilster”. Als je het lidwoord van de drummer weglaat, kom je zelfs op vier namen met dezelfde medeklinker, maar “H4” ging het jazzkwartet kennelijk iets te ver.
Vrijdagavond stonden de vier jazzmusici te spelen op het Jazzpodium De Tor en kennelijk was dit muziek voor de echte liefhebber, want ik heb wel eens meer publiek gezien in deze zaal. Steekwoorden voor dit optreden waren “rustig”, “relaxed” en “klassiek”. Heel sfeervol was bijvoorbeeld Retrato branco e preto van de keizer van de Bossa nova, Antonio Carlos (Tom) Jobim: een compositie om zo bij weg te dromen. Ook Mal Waldrons Soul eyes werd gekenmerkt door rust en bezinning. Avontuurlijker ging het eraan toe bij Inner urge van Joe Henderson, maar dat was dan ook een van de zeldzame momenten van vrijere omgang met de tonaliteit.
Niet voortdurend werd er gespeeld in volledige bezetting: Blues to Bechet en Inner urge waren triostukken en Wild flower werd zelfs door alleen piano en contrabas gespeeld en later klonk er nog eens een duet van baritonsax en piano. Harumi Oka legde overigens wel een erg fraaie toon aan de dag op de vleugel en de veelzijdigheid van saxofonist Henri de Vries sprak ook boekdelen. Uniek vond ik het echter dat contrabassiste Henriet van Rossum een solo van bladmuziek speelde. Niets ten nadele van haar spel, maar jazz moet wel spontaan blijven.
Rene de Hilster hield zich met zijn slagwerk meestentijds in, speelde hele stukken zelfs met alleen brushes, maar als hij dan ook de kans kreeg liet hij zich verre van onbetuigd…
