muzikale adrenaline
Het funkjazz-kwartet The Ploctones bestaat dit jaar elf jaar. Alleen een carnavalsvereniging zou dit feit aangrijpen om feest te vieren, maar kennelijk ook The Ploctones. Ze zien hierin zelfs aanleiding tot een heuse tournee, getiteld ‘StoerToer’. Alleen al dit tegendraadse besluit is kenmerkend voor het wars zijn van conventies van dit viertal. The Ploctones brengen muziek, die zich door z’n originele aanpak niet en een hokje laat vangen. De grootste gemene deler heet dan weliswaar ‘funkjazz’, maar wat moet je dan met een nummer als Ernesto, een van de elf (toeval?) gespeelde composities van Anton Goudsmit? Deze toegift, een duet voor sax en gitaar (met terloopse zang van de gitarist) was het toonbeeld van subtiliteit.
Subtiliteit was niet echt van toepassing op titels als Kont en Droplul, evenmin op de manier van musiceren. Soms leek het op complete chaos, maar telkens was er weer die onaflatende drive, die tsunami van noten, oftewel: muziek vol adrenaline. Deze speelwijze werd nog eens ondersteund door muzikaal vakmanschap van grootmeesters als gitarist Anton Goudsmit (“Hebben jullie er nog een beetje zin in?”) en saxofonist Efraïm Trujillo, maar ook de ritmesectie van contrabassist/ basgitarist Jeroen Vierdag en drummer Martijn Vink loog er niet om.
Het grote aantal decibellen leek de achterste rij toehoorders uit te nodigen luidkeels door de muziek heen te praten, vandaar dat de oase van rust die Desberato heette zo welkom was: dat maakte zelfs de luidste praters even Mond Dood (de enige compositie van Efraïm Trujillo).
