Vorige week was er nog tropische muziek te horen van Cada Dia, op deze vrijdagavond -de voorlaatste van de Summertime-concerten- waren de temperaturen van dit niveau. Centraal stond nu de trompet, bespeeld door grootmeester Jan Wessels, diens oud-leerling Remon van der Woude en toekomstig collega Anne-marie ten Heggeler: de vrouw die op vrijdag 26 juni a.s. hoopt af te studeren aan het conservatorium. Smaakvol waren de duetten op bugel van Wessels en Ten Heggeler, als Simplico, maar de feature van Remon van der Woude, Stings La belle dame was eveneens een genot voor het oor.
Menigeen zat te wachten tot Jan Wessels zijn instrument even terzijde legde en zijn typische ‘Chet’ zangstem opzette: de optimale vorm van subtiliteit, een verademing in de wereld van (vocale) belting. Voorbeelden hiervan waren Time after time en L.O.V.E. Bij laatstgenoemde titel was bovendien sprake van een muzikale verrassing, want ineens had Mathilde van de Veen de pianokruk vrijgemaakt voor niemand minder dan multi-instrumentalist Henk Bernhardt: dit gebeuren vormde een van de pareltjes van dit bijzondere (voor-jubileum) seizoen.
Ere wie ere toekomt: het Donna Dolce Quartet had de avond geopend en bracht een eerbetoon aan de lente met It might as well be spring en April in Paris. Hierin was al te horen hoe de stem van Nadya Bolhaar nog steeds groeit, maar zij maakte het helemaal áf in de prachtige jazzwaltz For the time being, na de pauze. De overige leden van Donna Dolce verzorgden de rest van de avond overigens een zeer betrouwbare ritmesectie voor de instrumentale (en soms vocale) solisten.
Op naar het laatste concert van de zomer-extensie van dit 44e Tor-seizoen, want na komende vrijdag is de koek echt (even) op.
