Op je rug. Starend naar het blauw boven je. De variëteit aan wolken, wolkjes en windvegen toont beelden van wat je er maar van maken kan. Formaties die vervliegen, hergroeperen en nieuwe inspiratie verschaffen voor volgende fantasieën. De verbeelding. Alles mag, niets moet. Zoiets zou het kunnen zijn.
Kijken en luisteren naar het Yuri Honing Acoustic Quartet, vrijdagavond 6 maart 2015 in Jazzpodium De Tor. Niks geen straffe swing, niks geen uitdagende aaneenrijging van blue notes.
Was dat dan nog wel jazz? Kan het schelen. Het was geïmproviseerde muziek. Hooguit gespeeld in de heel klassieke jazzconfiguratie van tenorsaxofoon, piano, contrabas en slagwerk. Door mannen die hun instrument door en door beheersen, die met hun klanken een geconcentreerde sfeer opriepen vol ruimte voor fantasie en emotie. Mijn jonge buurvrouw van de avond (ArtEZ-studente, maar dat terzijde) typeerde dat raak: “dit gaat over Gevoel”.
Hierover rapporteren is maar slecht in woorden te vangen. Ruud Ouwehand zei het eigenlijk even treffend als simpel: “Prachtig”.
Yuri Honing (tenorsax), Wolfert Brederode (piano), Gulli Gudmundsson (bas) en Joost Lijbaart (slagwerk) presenteerden deze avond hun in december 2014 opgenomen CD “Desire”. Na voorstellingen in het Tilburgse Paradox (HET jazzpodium van Zuid-Nederland, maar met zijn 30 jaar nog een jonkie vergeleken bij ons cluppie) en in het BIM-huis te Amsterdam, was nu De Tor aan de beurt.
Zelden heb ik tijdens de pauze en na afloop zoveel van die ‘special price’ CD’s (altijd € 15,- trouwens) zien verkopen en signeren als deze avond. En niet alleen omdat Yuri een aardig verkooppraatje hield over de 3-in-1 aanbieding: 1. een voor de CD ontworpen afbeelding (ja, op z’n kop) van Mariecke van der Linden, wat een veelzijdig kunstenaar! 2. op de binnenflap een ‘Klein Libretto’ van Joost Zwagerman en 3. de CD met daarop een 8-delige opera door het Acoustic Quartet.
Even zelden maak je mee hoe aandachtig het publiek voor en na de pauze was. Muisstil. Plechtig bijna. Heel bijzonder en voor een keer heel aangenaam. Maar voor mij hoort bij een jazzclub als regel toch ook dat geroezemoes. Enig geklets, gerinkel van glazen, en de onvermijdelijke baractiviteiten. Mijn lekkerste jazz-LP’s zijn toch heel vaak die wat rommelige live-registraties. Maar deze avond was het vooral luisteren geblazen. Opgaan in creaties van klanken, dromerig, elegant, verrassend, avontuurlijk, mooi, klein en evenzeer meeslepend groot.
Een jaar of drie geleden was dit zelfde clubje ook in De Tor: toen maakte ik in een terugblik op deze plaats de vergelijking met saxofonist Jan Garbarek en zelfs met de rinkeltjes en rammeltjes van het Modern Jazz Quartet. Wat mij betreft doorstond dit kwartet deze avond die vergelijking op internationale schaal met glans. Sterker nog: dit was zo vol karakter, zo eigen. Gewoon op het puntje van de stoel. Een avond lang. Internationale top!
Ook ik kocht de CD. Bleef onveranderd mooi en bijzonder.
Terugluisterend realiseer je je eens te meer dat dat extra van die live-voorstelling, de beleving met die andere mensen, het avontuur dat zich op het podium voltrekt, het ongedwongen gesprekje na afloop met de musici, dit soort concerten toch wel heel bijzonder maakt. Cultuur op werkelijk top-niveau. En dat gewoon maar in Nederland, Twente, Enschede. Bijna te mooi om waar te zijn. Maar het IS waar!
