Vrijdag-Tor-avond 23 januari 2015. Waar moet het hier over gaan, na zo’n verrassende avond? Over Kees Kranenburg Jr, ooit (1963!) nog de drummer van The Jumping Jewels? Over de onverwachts een nummertje meespelende top altist Nigel Hitchcock (GB)? Over de vertrouwde Tor-huisbigband de Dual City Concert Band? Of over degene waarvoor ik eigenlijk kwam: Katharina ‘Tini’ Thompsen, de power lady op baritonsaxofoon?Ja, uiteraard, dat laatste, de affiche voor deze avond, Tini.
Gek dat rond haar nog steeds dat verhaal verteld moet worden dat ze een Duitse is. Woont al een derde van haar leven in Nederland, heeft hier het conservatorium gedaan, en speelt overal in de wereld waar gespeeld kan worden. Nou en, Duitse….
Is bovenal een universeel muziek makend mens. Onbevangen, energiek, put uit een breed scala van stijlen en niet te vergeten de mogelijkheden van haar instrument. Katharina op het podium houdt je aandacht vast, steeds wat te beleven.
Als gebruikelijk bij de Dualconcerten voor en na de pauze drie nummertjes alleen en dan drie met de gastsolist. En tot slot natuurlijk Foot. Een groot deel van het publiek kan die toegift intussen aardig meezingen. Daarom niet minder leuk.
Wat opviel is dat de band dit keer aardig wat personele wisselingen kende. Kan gebeuren. Wat het slagwerk betreft zijn die wisselingen al een tijdje aan de orde. Dit keer was het Kees Kranenburg, heel oude rot, hetgeen hem niet echt is aan te zien. De ervaring als begeleider van grote orkesten spatte er van af. Eén keertje gerepeteerd, verder alles lezen, ondanks de hinder van te kleine nootjes. Leuk om hem weer eens aan het werk te zien. En terug thuis me nog een uurtje verloren in het surfen door de Vaderlandse popmuziek uit de jaren ’60. Ook achter het klavier, bij de rietblazers en het koper (‘Blech’ heet dat in Duitsland – klinkt toch een stuk minder) andere gezichten. Was ook wel een beetje te horen. Het stuk met de klarinetten en dwarsfluiten mag bijvoorbeeld nog wel eens op de lessenaars, al vergoedde het trompetwerk veel. Maar de onuitputtelijke Rini Swinkels hield de boel al met al aardig bij elkaar.
Katharina Thompsen speelde eigen stukken en arrangementen. Zoals ze zelf ook toelicht: ze neemt de traditie van de bigbands mee naar de wereld van de popmuziek en wil de verbinding tussen die stijlen maken. Lukt haar goed. Levendige arrangementen met funky ritmes in een modern bigbandjazzpopjasje. Wat haar eigen spel betreft: heel eigen, veelzijdig en als gezegd, op zoek naar de vele mogelijkheden van de bari. Haar geluid verstrekt ze niet via een microfoon maar met een contact-element op de nek van het instrument. Geeft een mooi stabiel geluid en de nuances komen goed door. Mengde ook heel mooi met de overige spelers. Maar uiteraard was dat ook de bekwame hand van geluidsman Bas Ouwehand. Prima sound!
Eén titel licht ik er nog even uit: “Pappie loop toch niet zo snel”, hier ooit bekend als hit (1971) van Herman van Keeken. De Four Baritons met toen gastsolist Jan Menu, speelden dat een paar jaar terug in de Beurs van Berlage, is een heel mooi Youtube-filmpje van. Echt even kijken. Ook Tini springt tijdens dat concert (maar da’s een ander filmpje) trouwens nog even funky te voorschijn. Voor vanavond had zij een bigbandarrangement meegenomen. Heerlijk bedje om dat nummer mooi neer te zetten. Wellicht wat sentimenteel, maar dat gaat er bij mij elke keer opnieuw weer met graagte in. Mooi gedaan!
En toen ineens was er Nigel Hitchcock (44). Was er toevallig toch, en blies onversterkt een nummertje mee. Ook al zo’n powerman, die vaak op poppodia te vinden is. Aan volume geen gebrek. Virtuositeit ook niet.
Leuk, nog meer kleur aan een avond met goede muzikanten, verrassingen en in ouderwetse Tor-sfeer.
Zet 24 april maar vast in je boekje. Tini Thompsen terug in de Tor. Dan met haar eigen band en ongetwijfeld nog meer eigen muziek. Dat van vanavond smaakte echt naar meer!
