Jaren achtereen trokken liefhebbers van bigbandjazz met de Pinksterdagen naar Enschede, waar zich vaak een indrukwekkend bigbandconcours afspeelde.
Vorig jaar is daar een eind aan gekomen, maar niet getreurd, want voortaan is Hengelo ‘the place to be’.
Zondag 8 juni begon het. Op het terras achter het Rabotheater stelden de orkesten zich voor. Wij (mijn vrouw en ik) waren wat laat voor het middagprogramma en maakten alleen nog de Big Band Almelo mee, terwijl die zich met schallend koper aan Dizzy Gillespie’s ‘Manteca’ wijdde.
Maar het was nog niet afgelopen, want het podium liep vol met wel vijftig(!) muzikanten van allerlei herkomst, leeftijd en instrumentatie. Zij kwamen laten horen wat zij hadden opgestoken van de improvisatieworkshops, die ’s middags in het theater gegeven waren. Onder de bezielende leiding van Joan Reinders (van het Millennium Jazz Orchestra) en onder auspici.n van ArtEZ – als overkoepelende organisatie van het kunstonderwijs in Oost-Nederland – soleerde iedereen tussen de riffjes van Jan Wessels’‘Selmer blues’ door, van de hoboiste tot en met de baritonsaxofonistes.
Het eerste Hengelose bigbandfeest werd afgesloten met een optreden in de grote zaal door de WDR Big Band uit Keulen, voor deze gelegenheid aangevoerd door Bob Mintzer. Behalve zijn tenorsaxofoon had Mintzer ook eigen bewerkingen van muziek uit eind jaren dertig, jaren veertig en begin jaren vijftig meegebracht, wat bekende stukken opleverde als ‘Christopher Columbus’, ‘Besa me Mucho’ en ‘Autumn leaves’, maar ook nog maar weinig gespeelde composities als ‘I concentrate on you’, ‘All or nothing at all’ en ‘My shining hour’ – allemaal thema’s uit films en musicals en doorgaans voorzien van teksten die er om vragen gezongen te worden.
Met het WDR-orkest waren zodoende twee vocalisten meegekomen, de Canadees Denzal Sinclaire en de van oorsprong Amerikaanse Jocelyn B.Smith, die nu in Berlijn woont. Sinclaire beschikt over een aangenaam klinkende bariton, die hij voor ballads reserveert. In de wat snellere nummers heeft hij een timbre dat aan Nat King Cole doet denken. Over de zangeres valt niet zoveel te berichten, behalve dat zij de ‘lyrics’ niet uit het hoofd zong, maar die -net als de door Bob Mintzer bedachte en uitgeschreven scatchorussen – keurig van blad voordroeg, zonder blijk te geven van veel betrokkenheid bij wat om haar heen gebeurde.
We waren echter gekomen voor de befaamde WDR Big Band en werden daarin niet teleurgesteld. Deze internationale formatie, die Keulen als standplaats heeft, geldt als één van de beste bigbands in Europa en maakte dat opnieuw waar. Het orkest klinkt tegelijk hecht en ontspannen en beschikt over puike solisten in alle secties, ook bij de trombones, waar de Australische Shannon Barnett een recente aanwinst is. Bij de trompettisten zitten tussen de Amerikaan John Marshall en de Oostenrijker Andy Haderer, de Nederlanders Ruud Breuls, Rob Bruynen en Wim Both en dat is ook dik voor elkaar. Voor mij persoonlijk was het avontuurlijke spel van pianist Frank Chastenier een aangename verrassing. Met bassist John Goldsby en slagwerker Hans Dekker, die afkomstig is uit Boekelo en zodoende een thuiswedstrijd speelde, vormde Chastenier een betrouwbare ritmesectie, hier en daar aangevuld door een gitarist, wiens naam mij helaas ontgaan is.
Dat de gekozen songs niet tot het standaard repertoire van Bob Mintzer behoren, moge duidelijk zijn, maar was niet te merken. Mintzer wist een klankkleur op te roepen, waar zijn solisten zich kennelijk bij thuis voelden, soms met een rietsectie van drie fluitisten en twee klarinettisten, zoals in de toegift ‘Speak low’. Zijn laconieke commentaren droegen er aan bij om dit concert als ‘cool’ te mogen omschrijven. Kan de combinatie WDR Big Band + Bob Mintzer niet eens naar de westelijke podia komen, eventueel zonder zang?
Lex Lammen
