“Waar waren we gebleven?”, zou Geert Mak zeggen. O ja, bij beroemdheden die lang geleden in Enschede optraden.
In 1959, ik was vijftien jaar en had nauwelijks aan jazz geroken, was het meteen bingo. De jubilerende studentenvereniging van de Hogere Textielschool had Louis Armstrong en zijn All Stars naar Enschede gehaald. Ingeschat was dat alleen het Diekman-stadion over voldoende capaciteit beschikte om de massale toestroom van jazzliefhebbers te kunnen bergen. Een probleem daarbij was: waar moeten we de band neerzetten zodat op alle tribunes de musici even goed te zien zijn.
Er werd bij de middenstip een draaiend overdekt podium geconstrueerd, dat voorzien van acht gummiwielen en een elektromotor elke ruim twee minuten 360 graden draaide. Niet te snel; de bandleden mochten eens draaierig worden.
Op de bewuste dag, zaterdag 9 mei 1959, werden Armstrong en de zijnen opgewacht bij de Ambachtsschool aan de Boddenkampsingel, vanwaar het gezelschap in een paardentram, voorafgegaan door twee muziekbands en een levensgrote stoffen olifant, een rondrit door de stad maakte, om vervolgens rond half tien ‘s avonds in het stadion te arriveren. Een erehaag van junioren van Sportclub Enschede stond klaar. Omdat het aantal bezoekers (zo’n 4.000) sterk was achtergebleven bij de voorspellingen, was slechts een beperkt aantal tribunevakken opengesteld. Het draaipodium hoefde dan ook geen dienst te doen: podium én band stonden stil.
Het werd voor mij en alle anderen een onvergetelijke avond met Louis Armstrong (trompet/zang), Trummy Young (trombone), Peanuts Hucko (klarinet), Billy Kyle (piano), Mort Herbert (bas), Danny Barcelona (drums) en Velma Middleton (zang). Een scattende Satchmo in Lazy River, een snelle Tiger Rag, een melancholieke La Vie en Rose en uiteraard Mack the Knife brachten het publiek in vervoering. Velma Middleton blonk uit in de St. Louis Blues. Tot de instrumentale nummers behoorde ook een melodie die pas vier jaar later echt bekend werd door de versie van Gerry & The Pacemakers: You’ll Never Walk Alone. Het behoort sindsdien tot het repertoire van de fans van FC Liverpool, terwijl ook aanhangers van Feijenoord, FC Utrecht en FC Twente het als strijdlied hebben geadopteerd. Jarenlang heeft men zich afgevraagd wanneer het lied voor de eerste keer in Enschede heeft geklonken. Totdat op YouTube een stukje film opdook van het concert van Armstrong in Enschede, waarop na de topper High Society de laatste regels van het lied klinken.
Rond half twaalf verlieten de fans, onder wie burgemeester Wim Thomassen, voldaan de tribunes.
Overigens was niet iedereen gelukkig met de komst van Armstrong. Biologieleraar Beekman van het Gemeentelijk Lyceum koppelde in de week na het concert een slecht gemaakt proefwerk van mijn klas aan een onvoldoende voorbereiding door zijn pupillen en vroeg ‘wie er naar die jazzgek waren geweest’. Toen de helft van de leerlingen de hand opstak verviel hij achter zijn dikke zwarte wenkbrauwen in een somber gepeins.
Uit zijn onverstaanbaar gemompel maakte ik op dat het einde der tijden nabij was …
Ab Gellekink
